Oktober 2022. Onze eerste positieve zwangerschapstest! Wat een verrassing, maar dat draaide al gauw anders uit… Na 5 weken kwamen de krampen, en bleek dat het vruchtje toch niet bleef zitten… Een klap, maar wisten wij veel dat het ergste nog moest komen…
December 2022. Hier kwam de grootste verrassing, toen bleek dat er toch al weer een vruchtje zat te groeien, we zaten alweer aan 4 weken! Wat een bange weken, wat een bange maanden waren dat… Met elke echo die werd genomen, zagen we je groeien en groeien. En elke keer waren je resultaten de beste van de klas! Toch was het altijd wat bang afwachten, maar dat hield ons niet tegen om er ten volle van te genieten. Integendeel. Wat een geweldige zwangerschap, wat een geweldig verloop.
Dagen werden weken, en weken werden maanden. Ons geluk kon niet op, onze kleine meid kwam ons leven verrijken, ons gezinnetje kon beginnen… Zo’n actief klein prutske, wat voelde ik je stampjes toch zo graag! En je papa, die zag het tafereel graag. ‘Precies zoals in Alien’, zei hij dan, wat hebben we toch gelachen. En genoten.
Tot we bijna aan 39 weken waren en ik je plots niet meer voelde… In alle haast reden we naar het ziekenhuis, waar we te horen kregen dat je hartje was gestopt… en de grond gelijk van onder onze voeten werd gesloopt. Dag roze wolk, hallo cruel world… Het ongeloof was enorm, het verdriet nog groter, de leegte niet te beschrijven. We waren zo dichtbij. Zo dichtbij… Maar niets kon nog baten…
We zijn toch nog eerst een nachtje naar huis gegaan om alles te laten bezinken. We deden een poging om te slapen. Om de eerste klappen van je kamertje, dat helemaal klaar was voor je komst, te incasseren. Om even uit te huilen bij elkaar, maar ook samen met je bompi en bommi.
Dan keerden we terug naar het ziekenhuis om de bevalling in gang te zetten. Nog nooit heeft iets zo lang geduurd! De seconden voelden aan als uren… 16 uur wachten, en dan ging alles vliegensvlug vooruit. Op 13 augustus 2023 om 4.21 uur lag je in onze armen. Daar was je dan, het mooiste wezen dat we ooit hadden gezien! En helaas, het mooiste sterretje. Wat een rollercoaster van emoties. Maar vooral veel liefde en veel pijn, deze lijken elke keer hand in hand te gaan…
De steun van onze omgeving, van de verpleging en vooral van elkaar was een enorme verzachting. En dan kwamen de zaken waarvan we nog niet hadden gehoord. Zoals het Berrefonds en Boven de Wolken. Alle tastbare herinneringen die we nu hebben, waren niet mogelijk geweest zonder hen. In de waas waarin we zaten hadden we nooit gedacht aan hand- en voetafdrukjes, haarlokjes, foto’s… waar we toch enorm dankbaar voor zijn. Zeker de prachtige foto’s die gemaakt zijn, en die nu al onze woonomgeving wat hebben ‘opgefleurd’. Deze dingen maken dat ze nooit vergeten zal worden, dat we allemaal mooie herinneringen zullen blijven hebben.
Aan alle ouders die deze dagen ook doormaken: weet dat je niet alleen bent. Wees lief voor jezelf, verwerk zoals je het voelt. Wat ons betreft, wachten we nu met liefde en leegte tot onze kleine meid Amara thuis kan komen, en gaan we samen ons rouwproces verderzetten, met onze kleine ster als ons lichtpunt. Wacht maar op ons, kleine engel, op een dag zullen we elkaar ontmoeten. We houden van je, forever and a day ♡☆♡
