Ons mooiste, kleinste sterretje boven de wolken
13 juli 2022. Een positieve zwangerschapstest.
We kijken elkaar met ongeloof aan, maar met een glimlach op ons gezicht. Het vertellen aan onze familie gaat gepaard met veel traantjes. Een onbeschrijfelijk gevoel. Vooral dankbaarheid. Dankbaar dat we dit mogen meemaken. Voorzichtig ook. Ons bewust van wat er nog kan mislopen.
Met een bang hartje gaan we naar de gynaecoloog. Onze eerste echo. Armpjes, beentjes, een hoofdje, een lijfje, een hartslag en misschien iets kleins daar tussen de beentjes? Te vroeg om te zeggen, maar wel al 11 weken. 8 maart 2023 zouden we je bij ons verwelkomen. Een maand vroeger dan we hadden gedacht. Gerustgesteld en verliefd. Op elkaar, maar ook al op jou.
Op 23 augustus 2022 laat ik bloed afnemen voor de NIP-test. Opgewonden. Gaat het nu een jongen zijn of uiteindelijk toch een meisje? Ongeduldig, maar ondertussen worden alle praktische zaken geregeld. Ik knutsel iets in elkaar om de meters te vragen. Letterlijk 20 aanvragen gedaan voor kindercrèches, want die zitten allemaal overvol. Aanvragen van kindergeld. Gekregen babyspullen sorteren en klaarleggen in de kinderkamer. En zo verder.
Op 26 augustus was het zover. Ik had nieuwe kleren gekocht waarin mijn buikje goed te zien was, want later die avond hadden we een verjaardagsfeestje waar we het niet meer gingen wegstoppen en we zouden mijn beste vriendinnen vragen om meter te worden. Enkele minuten voor we wilden vertrekken kreeg ik een telefoontje van de dokter. Hij wou graag mijn bloedresultaten bespreken. Paniek. We zouden deze normaal via mail ontvangen. Een deel van de test had ik al gekregen en daarbij had dokter Google mij geassisteerd bij elk woord. Ik vond niks. Tien minuten voor we zouden vertrekken ontving ik opnieuw een mail, deze keer de volledige bloedresultaten. Een verhoogd risico op trisomie 21. Trisomie 21 is volgens dokter Google het syndroom van Down. Geslacht: mannelijk. De grond zakt letterlijk weg vanonder mijn voeten. Je valt neer van die roze wolk, heel hard. Iets wat een sprookjesverhaal moest zijn, is nu een horrorfilm die elke dag duizend keer opnieuw wordt afgespeeld.
Na een gesprek met de dokter hebben we begrepen dat deze test 99% betrouwbaar is. Een vruchtwaterpunctie zal uitwijzen of de test correct is of niet. Deze gebeurt op 14-15 weken van de zwangerschap. We zijn realistisch, maar houden ons toch vast aan die 1%.
Ondertussen vertrok ik op vakantie met vriendinnen. Met een dubbel gevoel, maar alleen thuis piekeren, daar word je ook niet beter van. Op 30 augustus 2022 had ik een gemiste oproep. De gynaecoloog had een berichtje ingesproken en deelde mee dat de vruchtwaterpunctie zou doorgaan op 15 september 2022. Mentaal viel dit me heel zwaar. Ik was ondertussen 13 weken. Pas op het einde van de 15e week zou ik de punctie mogen doen, dan 3 dagen wachten op het resultaat, en pas dan zouden we de zwangerschap kunnen afbreken. Want dat was wel het plan. Respect voor mensen die hier wel voor kiezen, maar nee, dit wouden we niet. Niet voor jou, niet voor ons, maar vooral niet voor jou.
Ik heb moeite met mijn lichaam. Ik zie mijn buikje groeien, maar ik kan niet blij zijn, want de kans is groot dat ik je niet zal verwelkomen. Ik heb moeite met onze keuze, waar ik voor 100% achter sta, maar wat gaan andere mensen denken? Ik heb moeite met zwangerschapsaankondigen op social media, want dat gaan wij niet kunnen doen.
Op 7 september 2022 hebben we een afspraak met de gynaecoloog voor verdere info. Nadat ik haar vertel dat de wachttijden me zwaar vallen, probeert ze de vruchtwaterpunctie te verzetten. “Jullie mogen nu gaan!” Letterlijk 1000 kg valt van mijn schouders. Op de echo wordt alles gecontroleerd. Geen afwijkingen in het hart, 2 gelijke beentjes, geen vergrote nieren. We kijken elkaar hoopvol aan. Het lijkt de goede kant uit te gaan. Een verkort neusbeentje, een krom pinkje en daar bovenop een open rug, wat niet eigen is aan het syndroom van Down. Pech, brute pech. Maar dat maakt onze keuze nog “gemakkelijker”. Dit kunnen we je niet aandoen. De vruchtwaterpunctie bevestigt de NIP-test en alles wordt in gang gezet om de zwangerschap af te breken. Zenuwen, heel veel zenuwen. Want plots is het daar.
Het gaat gebeuren. Op 11 september 2022 gaan we ’s avonds naar het ziekenhuis. Daar neem ik 2 pillen, die ervoor zorgen dat ik weeën zal krijgen. Daarnaast krijgen we nog info over het Berrefonds, Boven De Wolken en hoe we je kunnen begraven. Begraven? Iets waar we totaal nog niet hadden over nagedacht. We kiezen uit het koffertje van het Berrefonds een dekentje en armbandjes. We gaan terug naar huis en op 13 september 2022 word ik opgenomen. De pilletjes worden nog 2 keer herhaald en nu is het vooral wachten. Rond 17 uur breekt mijn water en op een halfuurtje ben je daar. Helemaal rood en glazig, maar wel met 10 tenen, 10 vingers, neusje, mondje. Gewoon niet volgroeid.
We worden heel goed ondersteund in het ziekenhuis. Iedereen is zo behulpzaam en begripvol. Ook onze familie en vrienden zijn hartverwarmend. Veel berichtjes die ons moed geven en troost bieden. Maar vooral Benjamin. Geen idee hoe ik dit zou doorstaan zonder hem. Altijd aan mijn zijde en niet weg te slaan. Heel veel praten over keuzes die we moesten maken, want dat waren er veel. En we vulden elkaar steeds aan. We zaten altijd op dezelfde golflengte en daar mogen we heel dankbaar voor zijn. Nadat je geboren werd zei hij tegen mij: “Loeke, dat heb je goed gedaan.” Dat had ik niet verwacht, maar het waren wel exact de juiste woorden die ik wou horen. Ik had het ook echt goed gedaan, zowel fysiek als mentaal.
Dit was het dan, het is voorbij nu. We houden je even vast en nemen afscheid. Onze harten zijn gebroken in 1000 stukken, want we hadden onze eerste zwangerschap anders voor ogen. Maar het is goed zo. Het zou geen leven voor je geweest zijn. Karen van Boven De Wolken bezorgt ons de mooiste herinneringen en je wordt begraven op de sterretjesweide in Bornem met het armbandje dat ook wij zullen dragen. We zullen je altijd dragen in onze harten. En jij bent voor eeuwig ons mooiste, kleinste sterretje dat zal schijnen boven de wolken.
We houden van je.
