10 maart 2021, een woensdagochtend, bijna 23 weken zwanger… Zoals elke dag ging ik onze zoon Adriano naar school brengen. Ik had wat last van krampen, maar ik maakte me geen zorgen. Ik zette hem af en stapte in mijn auto. Die dag werd mijn schoonpapa geopereerd en ik ging hem afzetten aan het ziekenhuis. Dus reed ik naar hun thuis. Eens aangekomen stapte ik uit mijn auto en voelde een hele vloed lopen over mijn benen.
Onmiddellijk had ik door dat er iets mis was: ofwel was mijn water gebroken, ofwel was het bloed. Spijtig genoeg was het het tweede.
Op dat moment zijn wij in de auto gestapt en vertrokken naar het ziekenhuis. De hele weg met de hoop dat mijn partner mee naar binnen zou mogen. Gelukkig mocht hij mee.
Niet veel later stond mijn gynaecoloog in mijn kamer voor een volledig onderzoek. Op dat moment had ik ook last van lichte weeën. De gynaecoloog zei niet direct iets. Op dat moment gaat je hart 1000 per uur en vrees je het ergste.
Tot op het moment dat hij zei: “Julie, je placenta is voor 5% losgekomen. Je baby heeft hiervan geen last, maar jij zal wel tot het einde van je zwangerschap hier moeten blijven en niet uit je bed komen.” Ik begon spontaan te zweten van opluchting, opluchting dat het al bij al meeviel. Dat Marcello* nog steeds bij ons was.
Direct stuurde ik naar iedereen die op de hoogte was dat alles oké was. “Memi, je metekindje maakt het mama moeilijk, maar alles is oké.”
Zoals het in die periode was, moest je eerst een coronatest doen voor je op je kamer mocht. Dus op dat moment zei ik tegen mijn partner: “Ga maar even naar huis al mijn kleren en spullen halen, want het gaan lange maanden worden.” Hij vertrok met een gerust hart naar huis.
Niet veel later voelde ik het zweet uitbreken, en voelde ik letterlijk alles uit mijn lichaam stromen. De verpleegster kwam binnen en ik zei dat ik me wat misselijk voelde, dus ging zij iets halen hiervoor. Het liep volledig mis, ik voelde me wegvallen en met mijn laatste krachten kon ik gelukkig nog om hulp roepen. Plots stonden er veel verpleegsters in mijn kamer, hier was iets serieus mis.
De gynaecoloog kwam binnen en deed een echo. Haar eerste vraag was: “Waar is haar partner, want het is niet het moment dat hij er niet is.” Toen wist ik dat het verkeerd ging aflopen. “Je placenta is volledig losgekomen, Julie.”
Ik voelde ons kindje nog bewegen en dan plots was het gedaan. Op datzelfde moment zei ze me dat hij niet had geleden.
Gelukkig had de vroedvrouw intussen naar Maikel gebeld, zodat hij terug op weg was naar het ziekenhuis. Een minuut nadat Marcello* was overleden kwam mijn partner binnen. Ik ben nadien direct vertrokken naar het OK. “Julie, we moeten nu echt vertrekken of we zijn jou ook kwijt.”
Dan word je wakker, op intensieve, zonder eigenlijk goed te beseffen wat er allemaal is gebeurd. Maikel komt niet veel later binnen met Marcello* en dan stort je wereld volledig in. Dit was geen droom, maar een echte nachtmerrie.
GELUKKIG stond Mona iets later aan ons bed om foto’s te nemen van ons gezinnetje van vier. Onze mooie Marcello*. De enige houvast die we nog hebben, buiten onze herinneringen.
Uit het diepste van mijn hart kan ik niet anders dan Boven De Wolken bedanken. Niet enkel in mijn naam, maar uit naam van mijn omgeving en uit naam van mensen die dit ook hebben meegemaakt.
10 maart 2021 lijkt misschien de ergste dag uit ons leven, maar voor ons is het de mooiste dag, want onze tweede zoon werd geboren. Vanaf dan werden wij een gezinnetje van vier.
Voor altijd bij ons, voor altijd in ons hart, voor altijd onze tweede zoon.
Te quiero mucho
Mama, papa en Adriano
