Helle*
Ons verhaal begint in januari 2018. Mijn schoonvader had net enkele maanden ervoor de strijd verloren tegen kanker. De komst van ons klein meisje was een lichtpuntje in een donkere tijd. We zaten op een roze wolk, maar daar zijn we snel afgevallen omdat het nieuws binnenkwam dat mijn schoonbroer ook kanker had.
We probeerden onze zwangerschap positief te houden, maar er echt van genieten deden we niet ten volle.
In september kregen we dan het fijne nieuws dat mijn schoonbroer zijn chemotherapie afgelopen was en dat hij in remissie ging. Onze hoop groeide en we konden weer positief zijn. We kochten een huisje voor ons drietjes. En genoten van de groeiende buik.
Op 12 oktober moest ik op controle. Ik had een hoge bloeddruk, maar ik stak het op de stress die ik had vanwege de sterfdatum van mijn schoonvader. De gynaecoloog wou het toch van dichtbij opvolgen en vroeg of ik een paar dagen later opnieuw aan de monitor wou komen liggen. Dus dat deed ik, en alles zag er perfect uit.
De volgende dag zaten we nog samen te genieten van een nazomer in oktober in onze tuin en legde ik de laatste hand aan onze doopsuiker, want ik was aan mijn laatste week begonnen. Ze kon elk moment hier zijn!
Ik genoot nog eventjes van die laatste week bevallingsverlof en van mijn vrije tijd vooraleer ons klein meisje er was en vooraleer ik van die tuimelingen in mijn buik verlost was, want mevrouwtje was een hevig bieke!
De dag nadien vertrok mijn man naar zijn werk en ik voelde me niet al te best. Zwangerschapssymptomen dacht ik… maar de dag ging verder en ik voelde ons meisje niet meer bewegen in mijn buik. Ik checkte het eens op internet, aangezien het mijn eerste was. En ik las dat het soms kon dat je de baby minder voelt omdat je lichaam zich voorbereidt op de bevalling. Oké, nu ging het gebeuren, dacht ik. Ik nam me voor nog wat te rusten in bed. Maar snel had ik door dat mijn moederinstinct me iets anders zei.
Ik duwde een paar keer op mijn buik, maar kreeg geen respons. De paniek overviel me. Mijn man is meteen met me naar het ziekenhuis gereden en ik wist het al nog voor de vroedvrouw of gynaecoloog iets zei. Mijn man, de liefste die er is, wou me geruststellen en vertelde me dat het wel goed kwam. Maar ik wist wel beter, ik voelde dat het niet juist was. De vroedvrouw probeerde, de gynaecoloog probeerde, en toen die verschrikkelijke woorden: ‘Sorry, wij vinden geen hartslag meer.’
De grond wordt onder je voeten vandaan geveegd, mijn man viel op de grond van verdriet, en ik zei enkel maar sorry.
Sorry dat ik ons kindje niet gezond ter wereld heb gebracht. Sorry dat ik gefaald heb in de taak die voor mij als vrouw is weggelegd. Sorry!
Maar de vroedvrouw moest daar niets van weten en vertelde me meteen dat sorry niet op zijn plaats was. Dit gebeurde nu eenmaal, hier kon niemand iets aan doen.
Mijn gynaecoloog zat aan de grond genageld en er vielen enkel tranen. Nadien heeft ze mijn dossier erbij genomen en elke echo nagekeken… maar niets wees erop dat ze iets over het hoofd had gezien… dit was gewoon brute pech!
We werden naar huis gestuurd met de boodschap dat ik donderdag werd ingeleid. Ik moest nog twee dagen met een baby in mijn buik lopen die geen hartslag meer had.
Eens thuis is mijn man in elkaar gezakt en heeft hij een hele avond gehuild tegen mijn buik. Waarom, vroeg hij telkens weer… en ik kon hem geen antwoord bieden. Ik was stil en tranen bleven maar rollen. Slapen deed ik niet echt, ik was aan het overleven. We sliepen bij mijn ouders, want alleen zijn konden we niet.
De dag nadien was iedereen stil, niemand durfde iets te zeggen. Ons moeke had voor iedereen ontbijt gemaakt, maar niemand at. Om 12 uur kreeg ik een enorme steek in mijn buik en mijn man liep zonder iets te zeggen naar boven, haalde mijn koffer en kwam terug naar beneden. Op de tijd dat hij boven de ingepakte koffer had gehaald, was ik al aan mijn volgende wee bezig. Tijd om in te stappen en naar het ziekenhuis te gaan, vertelde hij me.
Ons moeke stapte mee in de auto, want ze wou ons niet alleen laten gaan. Het ziekenhuis is maar een kleine tien minuutjes rijden en ik had zeven weeën gehad in die tijd. Mijn man wou me voor de deur afzetten, maar ik wou niet zonder hem naar binnen. Dus ik stapte de parking af, met om de twee minuten een wee. Aangekomen in het verloskwartier ben ik beginnen te panikeren. Ik kreeg geen adem, te warm, te koud. Het besef dat ik moest bevallen van een stilgeboren kind was daar opeens.
Lieve vroedvrouwen hielpen me kalmeren en de anesthesist kwam voor de epidurale.
Mijn man was bezig met de papieren aan de balie en ons moeke bleef bij mij. Na de epidurale is ons moeke in de cafetaria gaan wachten. Ze controleerden me regelmatig. Ik kreeg pijn in mijn rug en zei tegen mijn man dat hij de vroedvrouw moest bellen. Ze controleerde me nog eens en ik stond op het punt om te bevallen. Mijn gynaecoloog was die dag naar een opleiding dus een andere gynaecoloog en zijn assistent hielpen me bevallen van Helle*.
De vroedvrouwen van die dag hebben mijn kindje gewogen, gewassen, aangekleed en terug bij me gebracht. Helle* was 53 cm, 3.360 kg. Perfect in elke zin van het woord en ze hoorde bij ons.
Het mooiste was dat ze haar heel zacht behandelden. Zo teder en lief. En ons uitgebreid feliciteerden, want tenslotte waren we ouders geworden van een prachtige meid!
Wanneer mijn ouders een kijkje kwamen nemen, zat ik fier met mijn dochter in mijn armen. Want ook al was ze stilgeboren, ze was hier en ik was trots. Op dat wondermooie meisje!
We hebben twee dagen afscheid genomen van haar, Boven de Wolken kwam om mooie herinneringen vast te leggen!
Helle* is enkele dagen later gecremeerd en staat hier bij ons op een speciale plaats. Ze is een deel van ons gezin en dat zal ze altijd blijven.
Ons meisje is ondertussen grote zus geworden van twee prachtige jongedames. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik ons meisje enorm mis, maar ik ben ook dankbaar dat ik na Helle* nog twee prachtige kinderen op de wereld heb gezet. Deze ervaring was traumatisch, maar heeft me gevormd als mens. En vooral hoe ik in het leven sta. Het is zwaar, maar er gebeuren zoveel mooie dingen waarvoor ik dankbaar ben! 💖
Onze uiterste dank gaat uit naar het vroedvrouwenteam van AZ Blasius Dendermonde, onze gynaecoloog en vooral mijn familie en onze vrienden voor de eeuwige steun en toeverlaat.
