3 augustus 2021. Een positieve zwangerschapstest. Ik kon mijn ogen niet geloven. Dat 2de streepje liet immers al eventjes op zich wachten en nu was het ons met hulp van wat extra hormonen dan toch gelukt.
Ik had een droomzwangerschap. Geen zwangerschapsmisselijkheid, geen rare goestingskes, niet al te moe… Elke echo was wel spannend, maar alles was telkens in orde, elke keer, tot die allerlaatste dag en dat allerlaatste moment.
12 april 2022. Mijn water brak om 10 uur ‘s ochtends, op 39 weken en 6 dagen. Ik riep mijn vriend Wim, die meteen heel euforisch met handdoeken aan kwam lopen. Vol verwachting en zo blij voor wat er ons die dag eindelijk te wachten stond, een gelukzalige blik in zijn ogen die ik nooit meer vergeet.
Even later arriveerde de vroedvrouw en hoorden we Fils hartje perfect kloppen. Alles was in orde, dus we konden de weeën gewoon thuis afwachten en het ziekenhuis in Mol werd ingelicht. Een paar uur later kwamen de weeën echt op gang en kwam de vroedvrouw weer langs. Ondertussen had ik 4 cm opening en vertrokken we naar het ziekenhuis. Van die autorit herinner ik me niet zoveel meer. Op een bepaald moment raak je ‘into labourland’, geloof ik, en neemt je lichaam het over.
De vroedvrouw controleerde in het ziekenhuis mijn ontsluiting. 10 cm, op een halfuur van 4 naar 10. Had ik per toeval een extreem snelle arbeid of heeft mijn lichaam gevoeld dat er iets mis was? Plots werd er geen hartslag meer gevonden. Om een tot op heden onverklaarbare reden stopte Fils hart.
12 april 2022, normaal de mooiste dag van ons leven, draaide op dat moment uit op een nachtmerrie. De bevalling zelf hebben we dan ook grotendeels in een waas beleefd. Ik had zulke krachtige persweeën dat alles heel snel is gegaan, maar uiteindelijk bleef het akelig stil.
De allereerste uren voelde Fil nog warm en zacht aan, dus op aanraden van de vroedvrouw heeft hij dan ook een tijdje op onze borst gelegen, alsof hij gewoon vredig aan het slapen was en elk moment wakker kon worden. Zijn lijfje begon alsmaar kouder aan te voelen en we kozen ervoor om de nacht niet samen met Fil door te brengen. De aanrakingen en knuffels waren heel intens, alles wat we wilden, maar tegelijkertijd wilden we zo weinig mogelijk herinneringen maken, hoe vreemd dat ook mag klinken. Meer tijd doorbrengen met Fil was simpelweg te pijnlijk en die pijn konden we niet dragen.
Fil werd in water gelegd om zijn kleur te behouden zodat we hem de volgende dag nog konden zien, exact zoals hij eruitzag toen hij werd geboren en zodat de fotografe van Boven De Wolken hem ook zo op foto kon vastleggen. Hartverscheurend om te doen, maar ze gaf ons de allermooiste herinneringen. Die namiddag kwam er bezoek en ‘s avonds laat namen we afscheid van Fil, want we wilden naar huis, terug naar onze vertrouwde omgeving, naar onze paardjes en onze kat Toulouse. Ik koos een outfit voor Fil, een heel zachte pyjama met het opschrift ‘Happy today’. Iets waar ik vandaag de dag troost uit probeer te halen. Hij slaapt in zijn ‘happy today’-pyjama, heeft niets geweten en hij is gelukkig, denk ik.
De eerste weken leefde ik op automatische piloot. We hebben een autopsie laten uitvoeren, maar geen antwoorden gekregen. Een slecht lotje, brute pech… Ik sta er soms nog van versteld hoe we als mens in staat zijn de meest traumatische ervaringen te overleven. Maar verlies, en zeker het verlies van een kind, is een heel moeilijk onderwerp. Mensen lopen, uit ongemak, onwetendheid of wat dan ook, vaak weg van verdriet en dan voelt het alsof Fil er nooit geweest is. Ik neem dat niemand kwalijk, maar die confrontatie is zwaar en maakt het vaak pijnlijker, want ik praat graag over Fil. Toch denk ik dan vaak dat niemand daar eigenlijk wat aan heeft. Het is een gesprek over een kindje dat niet ouder wordt en dat slechts enkelen echt hebben gezien en vastgepakt, maar ik merk dat ik veel nood heb aan erkenning. Hij is onzichtbaar voor de wereld, maar zo een groot deel van ons gezin. Al is het maar iemand die hem bij zijn naam noemt en op die manier zijn bestaan erkent, dat hij mijn zoontje is. Zo besef ik weer even dat de wereld hem niet vergeten is en dat hij verder leeft, niet enkel in mijn hart. Ik probeer dan ook vooral de mooie dingen te onthouden die Fil tot stand bracht. Enkele vrienden werden écht goeie vrienden en de beste vrienden zijn de allerbeste vrienden geworden. Je beseft en leert welke vrienden en familie er onvoorwaardelijk zullen zijn en er ook echt toe doen.
Ondertussen zijn we 7 maanden verder en vliegen mijn gedachten dagelijks tientallen keren naar Fil, soms om een reden, maar meestal gewoon zomaar, uit het niets. Een rouwproces is rauw en op momenten zo pijnlijk dat je hart letterlijk pijn doet. Ik probeer niet te vaak te denken aan hoe het had kunnen zijn, hoe het had moeten zijn. Dat is niet de realiteit, Fil komt niet meer terug. Ik hoop dat ik me op een dag opnieuw intens gelukkig mag voelen. Op slechte dagen geloof ik niet dat het nog kan, dat intense oprechte geluk zonder al te grote zorgen. Op betere dagen vertrouw ik er wel op en denk ik dat het ooit allemaal wel goed zal komen. Ik zal het geen plaatsje kunnen geven, maar ik zal er wel mee leren leven.
Op het graf tegenover dat van Fil staat een spreuk die zo verdrietig en tegelijk zo mooi is. ‘Ze zeggen dat het went, maar niemand zegt wanneer.’ Iets waar ik vaak over nadenk, maar ik probeer elke dag door te gaan omdat er simpelweg geen andere optie is. Omdat de toekomst voor Fil ophield, maar voor ons open ligt. Een blogster die ook een kindje verloor, vergeleek haar gebroken hart met een gebroken potje dat ze in de Japanse kunst met gouden lijm weer aan elkaar lijmen. Haar hart is voor altijd gebroken, maar haar volgende kindjes zijn de lijm, de gouden lijm die haar hart weer aan elkaar plakt.
Ik zie zelf enorm op tegen een 2de zwangerschap, maar de wens is groter dan de angst. Zo vaak ik pieker of alles dan wel goed zal gaan, zo vaak droom ik ook van een goede afloop. Ons tweede kindje gezond en wel op de wereld zetten, vrienden en familie in het ziekenhuis ontvangen en daar vieren met veel cava en chips. Om dan nadien niet met lege handen naar huis te moeten, maar met ons gezin. Wim die de maxi-cosi draagt, ik die zo een typische selfie van ons gezin in de lift van het ziekenhuis neem. En dan, eindelijk thuiskomen met een baby waarvoor we echt kunnen zorgen. Zal die droom ooit werkelijkheid worden?
Zorgen voor Fil kan ik niet meer, maar ik kan wel zorgen voor mijn verdriet om Fil, met alle liefde die ik heb, samen met Wim. Het is fijn iemand bij je te hebben die exact weet wat je voelt en om de pijn te kunnen delen zonder woorden. De liefde tussen ons is nog veel groter dan die al was, samen is mijn lievelingsplekje. Hij en ik, dat is onvoorwaardelijk en voor altijd.
7 maanden zonder Fil, 7 maanden verdriet dat de ene dag stilletjes sluimert en de andere dag ons zo hard laat voelen hoeveel liefde we klaar hadden. Vandaag denk ik extra aan hem en doe ik dat met veel tranen maar ook met een lach, omdat ik zo verdomd fier ben zijn mama te zijn.
‘Wat had ik je graag het leven zien ontdekken, kleintje. Wat wil ik graag geloven dat je er nog ergens bent en dat we elkaar ooit wel weer terugzien. Wat hoop ik zo dat je mijn liefde tot boven de wolken voelt, iedere dag, want ik neem je elke dag mee, zoals ik met alle liefde deed in mijn buik. Nu voor altijd in mijn hart, voor altijd dicht bij mama.’
