De avond van 4 oktober 2016, één jaar en drie maanden of negenendertig miljoen vierhonderdzesenveertigduizend seconden geleden voelden papa en ik je heel goed stampen. Je tweelingbroertje Jaantje lag stil naast je en was dicht bij je, net als wij. Vier handen op mijn buik die gevuld was met liefde… Jij, Fientje en je broertje Jaantje, twee zo geliefde ukkepukjes al van voor we nog maar wisten dat jullie met zijn tweetjes waren. Je bewegingen ontroerden ons, want we wisten dat we ooit afscheid van je zouden moeten nemen. Al van het eerste moment dat we het slechte nieuws kregen, hoopten we intens dat je op dat moeilijke moment van afscheid in onze armen zou liggen. Zodat je je niet alleen zou voelen, maar gedragen door onze liefde, woordjes en knuffeltjes. Maar we werden ook overspoeld door angst omdat we beseften dat de fragiliteit van je bestaan in de handen lag van moeder natuur. Je bewegingen namen die avond van 4 oktober onze altijd aanwezige angst even weg: je liet je voelen en was nog bij ons, je hoorde en voelde ons nog. De volgende ochtend zouden we je weer op de echo kunnen bewonderen, samen spelend met je broertje. Eventjes later werd het stil in mijn buik, zelfs je broertje, die normaal ’s nachts actief was, liet zich niet voelen, maar sliep zachtjes naast je.
De ochtend van 5 oktober 2016, negenendertig miljoen driehonderdzesennegentigduizend vierhonderd seconden geleden, kwamen jullie beiden in beeld, maar jouw hartje klopte niet meer, kleine meisje… Lieve kleine Fientje, wat stortte onze wereld nog maar eens in. Sinds mei 2016 was de lange weg van onzekerheid, angst, enorm veel liefde, verdriet en afscheid begonnen. Begin mei, de 12-weken-echo, werd een erg verdikte nekplooi en zelfs verdikte vochtschil rond je ganse lichaampje vastgesteld. Dit was het eerste moment waarop vreugde en blijde verwachting vervangen werden door intens verdriet. Er volgden bloedtesten bij papa en mama en meerdere pogingen voor een punctie of vlokkentest bij jou, zonder Jaantje in gevaar te brengen. We werden overmand door verdriet en angst maar bleven ook hopen dat het toch nog goed zou komen. Wachten op de resultaten, die binnen waren op de vooropgestelde dag, maar er was niemand geschikt aanwezig om ze mee te delen. Wat maakte dit ons boos, onbegrepen en gefrustreerd. Ik voelde immers dat het geen goed nieuws was, anders zouden ze wellicht direct iets geruststellends gezegd hebben. Na enkele uren van rondbellen en aandringen dat ze ons zo niet in onwetendheid konden laten, brak dan toch het moment van de verschrikkelijke waarheid aan… We kregen te horen dat je trisomie 18 had, een zeldzame genetische afwijking… onze wereld stortte weer in. Toen kwam het bericht dat jij een meisje was met naast jou je gezonde broertje. Wat voelde dat verschrikkelijk ellendig… gewoon al weten dat je een meisje was maakte het verdriet plots nog zwaarder. Dat deed ons denk ik nog meer beseffen dat jullie echt twee verschillende ukjes waren en we afscheid zouden moeten nemen van ‘ons meisje’. Nog meer verdriet, angst, woede, frustratie… maar nog steeds hoop. Hoop gebaseerd op liefde, heel veel liefde voor jou, voor jullie allebei evenveel. Ook al kwam er slecht nieuws en wisten we ergens rationeel al wel dat dit niet goed kon komen, toch bleven we leven op deze hoop. We wilden je gewoon niet kwijt…
We kregen veel informatie en zochten ook het één en ander op. De tijd stond stil, maar ging toch ook veel te snel vooruit omdat we wilden dat hij stil bleef staan en jij voor altijd bij ons zou blijven. De ene professor zei dat jou laten inslapen in mijn buik de beste optie was en best zo snel mogelijk… Dit zou echter gedurende de gehele zwangerschap ook een verhoogde kans met zich meebrengen dat Jaantje veel te vroeg geboren zou worden. De kans dat het misliep voor Jaantje als er niets gedaan werd, was eigenlijk amper groter. Daarenboven was het allemaal een beetje ‘giswerk’ aangezien er amper gegevens bestonden over onze situatie. Toch voelden we dat de arts ons in de richting stuurde van je zo snel mogelijk te laten inslapen (uiterlijk twee dagen bedenktijd was zijn advies). Hij plande ons al in om twee dagen later terug te komen om jou het spuitje te geven. Ik voelde dat ik dat niet wilde en dacht dat ik gewoon zou weglopen van de tafel als hij met zijn spuit zou aankomen. Ik moest veel drinken zei hij en gedurende een bepaalde tijd in een bepaalde houding gaan liggen zodat de positie van de twee vruchtzakken ‘gunstig’ zou zijn en Jaantjes vruchtzak niet in de weg zou zitten. Dat kon hij wel vergeten, ik zou net het omgekeerde doen en alles in het werk stellen om te zorgen dat hij het niet zou kunnen doen. Mijn ganse lichaam en geest schreeuwden ‘ik wil dit NIET’. Hoe kon ik in godsnaam jou laten inslapen door iemand met een spuit in mijn buik te laten gaan en dat voor een paar onzekere percentages?? Mama en papa wilden het ook niet uitspreken dat het zou gebeuren, maar ergens voelden we dat we precies geen keuze hadden. We konden toch niet riskeren dat er wat met Jaantje zou gebeuren… en het advies van een professor moet je toch best altijd volgen zeker? En toch wilden we het allebei niet…
Heel veel bange uren volgden, waarin we samen met grote broer en zus een ‘pretecho’ deden, zodat we samen afscheid konden nemen van je. Wat was je actief, je maakte salto’s in mama’s buik en haalde echt alles boven wat je bleek te kunnen. Je eerste en ook enige turnshow…
Na uren van vrezen dat er maar één optie was, namelijk jou laten inslapen, kwam er plots een positief bericht van een andere professor, gebaseerd op nieuw grootschalig internationaal onderzoek. Jou laten inslapen zou de kans op een slecht aflopende zwangerschap vergroten. Jullie nog zo lang mogelijk samen laten zijn, elkaars en onze liefde voor jullie beiden laten voelen, zou het beste zijn voor jullie twee. Jij zou onze liefde nog echt voelen en je broertje zou door jouw aanwezigheid groot en sterk kunnen worden. Wat een ongelooflijk verlossend bericht, wat een immense opluchting. De voorbije nacht en ochtend zaten we nog in het diepste dal van tranen en verdriet en nu voelden we even een moment van immens geluk. Je mocht nog bij ons blijven en wij mochten jou nog alles geven wat we konden.
We hadden ondertussen al samen met grote broer en zus jullie namen gekozen en zongen samen liedjes voor jullie. Broer en zus vertelden je alles wat ze je wilden vertellen zodat je het zeker nog zou gehoord hebben en ook mama en papa overstelpten je met hun onbeschrijfelijk grote liefde. Bewust namen we heel veel tijd voor je, Fientje, want we wisten dat we niet veel tijd kregen. Onze grootste hoop bleef om je liefdevol in onze armen te kunnen nemen en je te steunen op je weg naar de sterretjes.
Op 37 weken zou ik ingeleid worden en ondanks de vrees dat je de bevalling misschien niet zou halen, bleef je keer op keer tonen dat je erg actief was, je hartje sterk bleef kloppen en jij dus dapper bleef vechten voor je leven. Steeds werd onze hoop om je nog ‘echt’ te mogen ontmoeten dus realistischer en durfden we erin te gaan geloven.
Tot je je op 4 oktober 2016 voor de laatste keer liet voelen en je – al was het niet in onze armen – zachtjes insliep. Jaantje heel rustig en liefdevol naast je en onze handen tegen je aan op mijn buik… Met veel tranen en ook hele liefdevolle woorden… Dus toch een beetje zoals we het gehoopt hadden, maar toch ook helemaal anders. Geen kans op echte herinneringen samen met jou op deze aardbol, herinneringen die zoveel waard waren geweest. Maar al die echo’s, al die stampjes tegen onze handen… al die momenten zullen we nooit vergeten.
Samen met grote broer en grote zus maakten we een warm kistje voor je en bereidden we je afscheidsviering voor. Je kreeg een speciaal voor jou gemaakt pakje met mutsje en troostknuffeltjes voor jou, je twee broers en zus.
34 weken in mama’s buik geleefd en daarna nog drie weken in mama’s buik waarin je Jaantje de nodige tijd gaf om aan te sterken voor de geboorte. Vaarwel lieve dappere meid… lieve kleine Fientje, zo groot in onze harten. Eénendertig miljoen vijfhonderdzesendertigduizend seconden later denk ik nog steeds ELKE seconde aan jou… verdriet zo groot dat het onbeschrijflijk en niet te vatten is… Je meters en vele familieleden en vrienden hebben je van in het begin in hun hart gesloten en doen dat nog steeds. We laten je nooit los en houden je handjes voor altijd vast.
In het ziekenhuis was je elke dag bij ons, elk detail probeerden we vast te leggen in ons geheugen en Anneleen van Boven De Wolken maakte prachtige beelden van jou en Jaantje. Ze inspireerde ook papa om de dag nadien nog meer van je te fotograferen zodat we steeds je lieve lipjes, je mooie oogjes, je kleine wenkbrauwen… zouden kunnen zien van dichtbij. Op enorm veel vlakken droeg Anneleen bij aan ons proces: de beelden als herinnering, een voorbeeld geven hoe we je mochten en konden aanraken zonder je te kwetsen, ons leren dat wij trotse mama en papa mogen zijn en ons de moed en durf geven om te durven vragen dat je elke dag bij ons mocht zijn, ons leren om zelf nog meer beelden te durven maken en zo veel intenser en dichter bij jou durfden zijn… Dank je wel lieve Anneleen, dank je wel Boven De Wolken…
’s Avonds werd je, in het bijzijn van je meters, vake, tante en nonkel en je trotse grote broer en zus, gedoopt door Rudy Borremans. We stonden stil bij onze liefde voor jou, er werd zoveel moois verteld en er was zoveel warmte.
Na enkele dagen ziekenhuis, gingen we met ons zessen naar onze thuis, jouw thuis. Grote broer en zus ophalen van school en één keer samen kunnen thuiskomen, jou toch op de één of andere manier laten zien waar je voor altijd zal wonen… ’s Avonds legden we allemaal onze afscheidsbrief en alle andere dingen die we met jou wilden meegeven, samen met jou in je kistje. Je bedje voor altijd… Maar het toe doen konden we nog niet, want dat zou weer een beetje meer afscheid zijn en dat wilden we niet, nooit. Je sliep bij mama, papa en Jaantje op de kamer, één keer samen slapen… lag naast ons als we ontwaakten en toen het moment van vertrek aangebroken was, maakten we met vele tranen je kistje dicht.
Papa droeg je naar de auto en binnen in de kerk. Hij zette je liefdevol maar verscheurd van verdriet, vooraan op het plekje dat speciaal voor jou gemaakt was. Rudy Borremans maakte er samen met de warmte van onze vrienden en familie een heel waardevolle afscheidsviering van. Joppe en Floor zongen heel mooi voor je. De steun en de warmte voelen was van onschatbare waarde en heeft ons toen en nu nog steeds gedragen. Zoveel mooie wensen werden voor jou en voor ons opgeschreven en vertrokken met ballonnen jouw richting uit.
Daarna begonnen we aan onze laatste autorit samen, de rit naar je laatste rustplaats… Na mooie woorden lieten goede vrienden je zachtjes zakken naar een plek waar we je nooit hadden willen zien. Er werd prachtig gezongen en iedereen nam afscheid van je. Het voelde weer zo verschrikkelijk definitief. Maar weet dat we eigenlijk nooit afscheid hebben genomen, want je bent gewoon altijd bij ons…
Papa sprokkelde hout voor je, in het bos aan het ziekenhuis waar je geboren werd en in het bos hier bij je thuis. Je grote broer en zus Joppe en Floor hakten en zaagden het in mooie stukken en versierden elk hun eigen stok. Met een warm en gezellig kampvuur sloten we deze mooie herfstdag af. Een dag die voor ons heel waardevol was en die we, net als alle andere herinneringen aan jou, nooit zullen vergeten. Veel liefs, lieve vlinder van me…
