woensdag 15 februari 2017
Al de hele dag voel ik me slecht. Ik zou de muren oplopen, alleen durf ik niet goed rondstappen. Een ongerust gevoel houdt me fysiek rustig.
Gisterenavond gingen we nog naar de huisarts omdat het bloedverlies terug toenam. Hij onderzocht me: ik had geen ontsluiting en we hoorden een goeie hartslag (leuk, zo op Valentijn!). Goed nieuws, maar echt gerust was ik nog niet. We passeerden nog langs de school van de schoonmama, die avondles kapster volgt, en daarna stoppen we nog aan de frituur. Ik stap uit de auto en voel dat ik naar het toilet moet. Terwijl Laurens bestelt, loop ik naar de wc, waar ik zie dat mijn onderbroek nat is: lichtroze vloeistof. Opnieuw bloedverlies. Ik blijf een hele tijd zitten omdat ik voel dat het precies blijft komen. Wanneer ik terugkom, zijn de frietjes net klaar en dus vertrekken we onmiddellijk. Het bloedverlies mindert die avond terug. Maar wanneer we ‘s avonds in bed nog een serie kijken voel ik steken in mijn buik. Ik moet me telkens op de pijn focussen, pijn die komt en gaat in vlagen. Ritmische pijn. Op dat moment ben ik me er niet van bewust (of wil me er niet van bewust zijn) dat ik in mijn hoofd aan het timen ben. Het lijken wel weeën. Na een poosje gaat de pijn voorbij en uiteindelijk gaan we slapen.
En nu zijn we dus woensdag. Echt pijn heb ik niet meer, wel nog vage krampen. In de brievenbus vind ik een brief van het labo: de uitslag van de NIPT. Op het moment van Ella’s zwangerschap is dit nog niet terugbetaald en al zeker niet standaard, maar wij kozen ervoor om het wel te doen. Zenuwachtig open ik de brief en zie dat alles oké is. Een opluchting en ergens voel ik me toch iets geruster. Om het geslacht te weten moest ik de gynaecoloog opbellen. Mijn vaste gynaecoloog is de hele week afwezig, maar hij verzekerde me dat ik het secretariaat mocht opbellen zodat een andere gynaecoloog de info kon doorgeven. Dus ik bel. Maar er neemt niemand op. De hele namiddag probeer ik te bellen, zodat ik ook ineens hun mening kan vragen rond het bloedverlies, maar geen enkele keer wordt opgenomen. Normaal zou ik naar de Colruyt gaan, maar ik durfde niet goed. Met mezelf sprak ik af om pas te gaan nadat ik een gynaecoloog kon bereiken. Alsof ik eerst bevestiging moest hebben dat ik wel mocht gaan winkelen. Ondertussen vind ik het lastig om alleen te zijn. Ik bel een vriendin (die zelf ook zwanger is, 3 weken minder ver dan ikzelf, en daarnaast ook nog eens vroedvrouw is), vraag haar of ze kan langskomen. Ze kan helaas niet, maar we maken ineens een afspraak voor volgende week. Ik bel mijn zus. Ook haar vraag ik of ze kan langskomen, maar zij moet helaas werken. Ook mijn mama bel ik op. Ik wilde echt niet alleen zijn, dit voelde op de een of andere manier niet oké.
We zijn al ver in de namiddag en aangezien ik nog steeds niemand kon bereiken belde ik het algemeen secretariaat van het ziekenhuis op. Daar krijg ik te horen dat er uitzonderlijk niemand van gynaecologie aanwezig is. Ik laat dit weten aan mama en zeg dat ik de dag erna wel zal bellen. Mama vertrouwt het echter niet, ze stelt voor om langs te komen en samen naar de spoed te gaan. Het lijkt me te gek voor woorden: mama woont op dit moment op 45 minuten van mij. Haar daarvoor laten komen, om dan naar de spoed te gaan, waar ze speciaal een gynaecoloog moeten laten komen, om gewoon een echo te maken en te zien dat alles oké is. Het leek me een overbodige moeite – ik bleef mezelf overtuigen dat ik overdreef, dat alles helemaal oké was. Mama laat zich echter niet zomaar afschepen en komt toch af. Tijdens het wachten merk ik dat onze witte trap precies wat vuil is. De trap is het eerste wat je ziet als je ons huis binnenkomt, dus ik begin die nog te stofzuigen. Iets wat achteraf gezien maar al te gek is.
Als mama er is wachten we niet, we vertrekken onmiddellijk naar de spoedafdeling van het ziekenhuis, dat gelukkig maar 5 minuten ver is. Daar aangekomen blijkt het erg druk te zijn. Ze kunnen me zelfs geen bed geven, dus er wordt een anamnese gedaan en bloed afgenomen terwijl ik nog op het secretariaat zit. Nadat ze horen hoeveel bloed verlies ik heb twijfelen ze niet maar bellen ze onmiddellijk de gynaecoloog op. Terwijl de verpleegster bloed afneemt vraagt ze ‘hoever ik was’. ‘Was’? Ik ‘was’ niet zwanger, ik ‘ben’ zwanger! Terwijl het bloed nog in het buisje stroomt wordt ze al weggeroepen voor een mugoproep. Ze haast zich, wenst me nog succes en loopt weg. Daarna word ik (via de trap, wat ik echt bizar vond in dit geval) naar de wachtkamer van de gynaecoloog gebracht. Daar zouden we nog enkele minuten moeten wachten tot de gynaecoloog er is. Ik sms naar Laurens dat hij niet naar het ziekenhuis hoeft te komen. Na de echo laat ik hem iets weten en ga ik terug naar huis, het is dus de moeite niet. Op dat moment is het 17u25. Kort daarna komt de gynaecoloog toe. Ze begroet me vriendelijk en leidt ons naar binnen. We zijn dan 17u30. Na enkele vragen besluit ze een echo te nemen. Ik ga liggen en mijn hart breekt wanneer ik zie hoeveel bloedverlies er alweer is geweest. Ze zet de echoknop op mijn buik en we weten allemaal direct hoe laat het is: “ik zie geen vruchtwater”, zegt de dokter. En bijgevolg zagen we ook geen kindje. Ze vraagt me of ik onlangs veel vocht ben verloren. Ik schud mijn hoofd: helemaal niet! Enkele minuten later schiet me het moment aan de frituur binnen: dat was mijn water dat gebroken was. Het grootste deel was in het toilet, dus ik heb nooit gezien hoeveel ik verloor. Ik voel terug paniek. De gynaecoloog legt uit: “Er is geen vruchtwater meer, je kindje zit al volledig vaginaal. Er is niets meer dat ik kan doen om het tegen te houden, je kindje zal komen”. Ik schud mijn hoofd en voel mijn tranen lopen: “Nee, dat is niet waar, dat is niet echt”. Ik draai mijn hoofd naar mama, die me – zelf ook huilend – vastneemt en bevestigt wat de dokter zegt: “Toch wel meisje, het is wel echt”. Ik vertel nog over de goeie NIPT en vraag de arts ineens wat het geslacht is. “Vrouwelijk. Een meisje”, zegt ze. Ik draai me weer naar mama: “Een meisje! Ik dacht het hé! Ik voelde het!”. “Ja hé!” bevestigt mama, met een betraande glimlach.
Wat later komen twee vroedvrouwen binnen met een bed. Mama verwittigt Laurens: “Je moet nu komen Laurens, ze is een misval aan het doen”. Ik mag op het bed gaan liggen en onderweg naar de verloskamer vertelt de dokter me dat ik nu zal gaan bevallen, dat ik waarschijnlijk maar 2 of 3 keer zal moeten persen. “Moet ik nog gaan bevallen ook?” vraag ik, alsof dit niet logisch is. Ik had nog geen tijd gehad om te verwerken dat we onze dochter kwijt zijn, laat staan om te denken wat er nog moet gebeuren.
We rijden de verloskamer binnen. Rechts van me zie ik enkele bedjes voor pasgeboren baby’s staan. Dit zien doet pijn, ik draai mijn hoofd snel de andere kant uit. Dan mag ik op het verlosbed gaan liggen. Iedereen maakt zich klaar, ik weet niet goed hoe ik me nu voel. Even later krijgt mama telefoon van Laurens. Hij staat bij gynaecologie, maar weet niet hoe hij naar materniteit moet. Natuurlijk, we zijn hier ook nog niet geweest en zijn hier ook totaal nog niet op voorbereid. Een vroedvrouw haalt hem en wanneer ik hem zie voel ik een soort opluchting: hij zal zeker bij de geboorte aanwezig zijn. Het verdriet op zijn gezicht doet me pijn. De gynaecoloog komt uit de aanpalende ruimte en de vroedvrouwen leggen alles klaar, wanneer ik plots iets voel. Ik schreeuw: “Ik voel ze glijden, ze is daar!”. En inderdaad, uit het niets, alsof ze wachtte op haar papa, komt daar onze kleine Ella*. De vroedvrouw snelt naar me toe en vangt haar nog net op. Ik zie de klok op de muur voor me. Het is 18u.
