Oktober 2017, een positieve zwangerschapstest! Dolgelukkig waren we! In de zomer had ik nog een vroege miskraam gehad van een eeneiige tweeling, we waren dus voorzichtig gelukkig, maar desalniettemin gelukkig. Het zouden spannende maanden worden, want na de miskraam nam ik niets meer voor vanzelfsprekend.
De echo’s volgden en onze baby deed het meer dan uitstekend. Na een goede NIP-test durfden we het nieuws te delen dat we na meer dan 1,5 jaar in het fertiliteitstraject ons wondertje zouden mogen verwelkomen in juni. We zouden een zomerbaby krijgen! Een dochtertje! Familie en vrienden keken mee uit naar de komst van dat bundeltje geluk.
Begin februari ’18 kregen we een mooie 20 wekenecho te zien. Onze dochter deed het supergoed, was al erg groot en zeer actief. Ze was een echt woelwater, van ’s ochtends tot ’s avonds bewoog ze. Wanneer we bepaalde liedjes speelden, gaf ze daar zelfs al een reactie op.
Niets deed vermoeden dat het enkele weken later helemaal fout zou gaan…
Vrijdag
Mijn vriendin en ik zaten op de drukke spitstrein op weg naar ons werk. Het was buiten erg koud, mijn winterjas ging nog net toe over mijn bolle buik, ik was 23 weken ver. Ik zat op een bankje, terwijl mijn vriendin recht stond tussen de mensen. Het was ongemakkelijk warm en erg druk op de trein. Uit het niets voelde ik me niet goed, ik had het gevoel dat ik ging flauwvallen. Ik werd zo onwel dat de gesprekken rond mij verstomden, mensen keken me ongerust aan. Mijn vriendin deed mijn jas open en gaf me water. Na een tiental minuten trok dat gevoel weg en was ik weer volledig bij mijn positieven. De mensen hervatten hun gesprek. “Moet ik met je meegaan naar je werk? Zullen we naar de dokter gaan?” vroeg mijn vriendin bezorgd. Dat was allemaal niet nodig vertelde ik haar, ik voelde me weer beter.
Op het werk vond een collega dat ik wat bleekjes zag, maar tijdens de dag kwam mijn gezonde blos terug. Zelf voelde ik me ook goed en de baby was haar actieve zelve. In de namiddag ontdekte ik wel wat vochtvlekjes in mijn onderbroek, maar niets waar ik me al te veel vragen bij stelde of zorgen om maakte. Wanneer ik vlak voor het naar huis gaan nog naar het toilet ging, merkte ik wel druk vooraan. “Hmm dat hoort normaal toch niet” dacht ik nog, maar ik moest door of ik haalde mijn trein niet.
’s Avonds had ik wat last van een paar harde buiken, het was een erg drukke week geweest, ik zou op tijd gaan slapen en dan zou het de dag erop wel beter zijn.
Zaterdag
Na een goede nachtrust werd ik wakker en stond op. Op mijn lichtgrijze pyjamabroek zag ik overal vochtvlekjes. Lichte paniek bekroop me, dit was toch niet meer normaal? Tijdens het ontbijt bespraken we of ik niet beter even langs spoed ging, ter controle. Ik twijfelde, ik wou niet voor niets de mensen op spoed lastigvallen. Ik ging naar de wc, weer had ik die druk vooraan, wat was dat toch? Ik ging naar boven en haalde er een spiegeltje bij. Een ijskoud gevoel vervulde me, ik zag iets wat daar niet hoorde te zitten. Ik had geen idee wat ik zag, maar elke cel in mijn lichaam schreeuwde alarm. Half verdoofd van angst vertelde ik mijn vriendin wat ik had gezien, terwijl ik beschreef wat ik had gezien, verschenen er bloedvlekjes op mijn broek. We pakten onze spullen en liepen naar de wagen.
Aangekomen op spoed leek het alsof we in een nare droom vast zaten. Een stagiaire zocht 15 ellenlange minuten naar een hartslag maar vond deze niet, gelukkig kwam er toen een vroedvrouw die de hartslag van ons meisje meteen vond. “Het zal wel niets zijn mevrouw, gewoon een gesprongen adertje of zo”, ze moest eens weten hoe fout ze toen was… De gynaecoloog van wacht kwam aan en deed eerst een echo op de buik. Alles zag er goed uit. De gynaecoloog ging voor de volledigheid ook eens vaginaal kijken, hij nam de “eendenbek” stak die in en trok die er quasi onmiddellijk weer uit, liet alles vallen, mompelde dat hij ging bellen en weg was hij. Horror, paniek, angst, wat gebeurde er? Wat was er aan de hand?
Toen de gynaecoloog terug kwam, zei hij iets over de vochtblaas en dat ik met de ambulance naar het UZ zou gebracht worden en daar zouden ze misschien een steekje zetten. We begrepen er niets van en voor we iets konden vragen, was hij weer weg. Vanaf toen gebeurde alles in een waas. De ambulanciers kwamen, namen me mee naar het UZ. Daar volgden we de pijlen gynaecologie/bevallingskwartier. Tot we enkel nog de pijl “bevallingskwartier” volgden. Ik werd op een bed in een bevallingskamer gelegd. Toen kwam de professor. Ze vertelde ons dat mijn baarmoederhals was bezweken en dat de vruchtzak door een opening van 5cm zat. Er was geen oplossing… Het enige wat we konden doen was wachten en hopen dat onze dochter nog even zou blijven zitten, 23 weken was te jong, dan zijn ze nog niet levensvatbaar.
Rond de middag begonnen de echte weeën, we wisten meteen dat de situatie hopeloos was. Onze dochter ging komen, ook al was het te vroeg, veel te vroeg. Ik probeerde zo rustig mogelijk te blijven om zo te vermijden dat onze dochter de stress zou voelen. Zij had niets door, bewoog even actief als anders…
Zondag
Onze dochter was een echt vechtertje. De weeën hebben tot de volgende ochtend geduurd. Ze wou niet indalen, ze wist dat het haar tijd niet was. Uiteindelijk kreeg ik weeënversnellers omdat mijn gezondheid in het gedrang kwam. Elinn, ons vechtertje, kwam levend ter wereld. Een kwartiertje was ze bij ons voor ze aan haar eeuwige slaap begon. We vertelden haar hoe graag we haar zagen en probeerden haar met zoveel mogelijk liefde te omringen. Zo hard als dat moment was, zo mooi was het ook. In al dat verdriet zoveel liefde. Elinn was prachtig, helemaal af. Die kleine vingertjes, die schattige voetjes, haar blonde wimpertjes… We waren op slag verliefd en ongelooflijk trots op onze dochter.
Nog geen 4 uur later stond de fotografe van Boven De Wolken naast mijn bed. Ze heeft prachtige foto’s gemaakt van Elinn. Foto’s waar we elke dag naar kijken, foto’s die troost geven, foto’s die een plaats in ons huis kregen.
Boven De Wolken
Onlangs was ik plots in paniek, ik was vergeten hoe mijn dochter eruitzag, kan dat? Hoe was de lijn van haar kinnetje weer, hoe zag haar neusje er weer uit? Gelukkig hebben we de foto’s van Boven De Wolken zodat we nooit meer vergeten hoe haar handjes (een kopie van de mijne) eruit zagen, kunnen we haar wimpertjes nog bewonderen en haar gezichtje koesteren.
Soms moet ik wenen als ik naar haar foto’s kijk, soms moet ik glimlachen. Het neemt het verdriet niet weg, maar het biedt troost.
Elinn
Stralend als de zon,
Schitterend als een ster
In gedachten nooit ver weg.