Woensdag 22 februari 2023 hebben wij onze kleine meid laten gaan. Ons dochtertje en kleine zusje.
Na vier kinderen was er nog een wens voor een vijfde.
In maart 2022 ben ik gestopt met de pil en hebben we de natuur haar gang laten gaan. Op 6 november was er een positieve test. We waren zo blij, maar tegelijkertijd ook wat bang, onder andere voor de reacties.
Op 12 december mochten we naar de gynaecoloog voor de eerste echo, zoals altijd een erg spannend moment. Een mooi hartje, een klein wondertje. Net 9 weken. Ik wou het van de daken schreeuwen, maar mijn man zei: ‘Wacht nog maar even.’ Enkel mijn beste vriendin wist het. We besloten het aan de dichte familie te vertellen op oudjaar, als verrassing. Ze waren zo blij: nog een wondertje, na het verlies van mijn zus haar kindje in mei 2022.
Op 4 januari mochten we teruggaan voor de 12 wekenecho of termijnecho. Ik was 11 weken + 1 dag ver. Er werd uitgebreid gekeken, het was een koppig kindje. Drie kwartier later zei de gynaecologe: ‘Ik ga jullie doorverwijzen naar het universitair ziekenhuis in Leuven, want ik zie een paar afwijkingen die opgevolgd moeten worden, namelijk een lipspleet, 6 vingertjes (de voetjes kon ze niet goed zien) en één ader in de navelstreng i.p.v. twee.’
Een uur later kregen we al telefoon van Leuven: maandag 9 januari mocht ik op controle gaan. Eerst bij een professor die een uitgebreide uitleg gaf over de afwijkingen, de gevolgen en keuzes. Daarna bij een gynaecologe. Ze keek op de echo en zag hetzelfde. (Ergens hadden we toch nog gehoopt dat de andere gynaecologe mis was…) Er werd ook een vlokkentest gedaan. Het zou een dag of vijf duren eer de uitslag er was, dus normaal gezien tot vrijdag. Er ging zoveel door mijn hoofd, wetende dat een vlokkentest ook een miskraam teweeg kon brengen…
Het was een lange week, met lange uren, maar vrijdag de 13de, omstreeks halfvijf ’s avonds kreeg ik telefoon: ‘Ja, het is wat we al dachten.’ Ze gaven me uitleg over trisomie 13, maar dat was bijzaak. ‘Het beste is om de zwangerschap te onderbreken, want het hartje is ook niet goed. Jullie gynaecologe gaat nog bellen.’
Even later belde onze gynaecologe: ‘Laat het even bezinken en kom maandag langs, dan geef ik je een pilletje en dan kan het vruchtje woensdag komen.’
Mijn man zei meteen ja (een bevlieging door de emoties). Ik zei nee. Ik wilde niet dat het zo snel zou gaan. Iedereen zei me: ‘Neem je tijd.’ Er ging van alles door me heen, ik wilde van alles opzoeken, lotgenoten zoeken, praten over hun ervaringen, ik wilde het geslacht weten enzovoort. Mijn man ging akkoord.
Maandag de 16de ben ik langs geweest voor een gesprek. Ik gaf aan dat ik tot 20 weken wilde afwachten, gewoon om alles rustig te kunnen plaatsen, iets tastbaars te kunnen kopen, een gedenkhoekje te maken en zo. De gynaecologe zei: ‘Je kan het beter nu doen, zo vroeg mogelijk, dan ga je ook minder pijn hebben. En vanaf 18 weken zou het al in Leuven moeten gebeuren i.p.v. hier in Turnhout. Denk er eens over na en kom volgende week terug.’
Op 23 januari ging ik terug. Er werd een echo gemaakt, haar hartje klopte nog goed. De gynaecoloog vroeg of we al iets beslist hadden. Ik zei: ‘Ja, ik blijf bij mijn 20 weken.’ Waarop ze herhaalde dat het alleen maar moeilijker zou worden. Maar het was onze keuze.
Op 3 februari mochten we alweer terug voor een echo. Haar hartje klopte nog steeds goed. Toen zei de gynaecologe ook dat we pas vanaf 22 weken naar Leuven moesten, dus dat we wel gewoon in Turnhout konden blijven. Toch al een zorg die van onze schouders afviel, nu we niet zo ver moesten…
Op 6 februari volgde een goed gesprek met de sociale dienst van het ziekenhuis, over het hoe en wat, of we zouden kiezen voor crematie of begraven, dat zij Boven De Wolken gingen contacteren enzovoort. Eigenlijk moesten wij niets doen, niets zelf regelen, want zij zou ook de begrafenisondernemer contacteren, zodat wij daar zelf niet aan hoefden te denken.
Op 10 februari had ik nog een afspraak bij een vroedvrouw in Herentals om 3D/4D-echo’s te laten maken. Ik ben heel blij dat ik dat nog kon doen.
Op 16 februari volgde de laatste controle. Toen heb ik de laatste keer haar harttonen gehoord, haar voor de laatste keer op echo gezien. Ze bewoog veel meer dan de andere keren (zeker de 3de februari zat ze echt in een bolletje) en we kregen nog een mooie echo mee. De gynaecologe zei wel dat de lever en nieren er ook niet goed uitzagen. Tijdens die controle spraken we ook ineens een datum af. We vroegen de 21ste, omdat het dan vakantie was en we geen rekening hoefden te houden met schooluren enz., maar de gynaecologe zei: ‘Doe dan maar woensdag de 22ste, want maandag en dinsdag ben ik er niet. Woensdag ben ik heel de dag van wacht en ’s nachts ook. Kom maandag om 11.00 uur, dan krijg je een pilletje, bij een andere dokter. Daarna mag je naar huis. Kom woensdag binnen tegen 9.00 uur.’
Die maandag had ik het plots erg moeilijk. Wetende dat haar hartje nog steeds zo mooi klopte, en dat we haar toch moesten laten gaan, zo’n vechtertje… Maar we wisten ook dat het niet goed was, dat alles in dat kleine lijfje niet goed zat, en dat ze dus geen overlevingskans had.😭
Woensdag 22 februari 2023 ben ik om 9.00 uur binnengegaan, omstreeks 9.30 uur kreeg ik twee pilletjes om vaginaal op te steken. Ik rilde van de kou, dacht dat het gewoon koud was in de kamer, maar blijkbaar had ik 38,8 graden koorts, dus heb ik ook ineens iets tegen de koorts gekregen. Vier uur later, omstreeks 13.30 uur, kreeg ik twee keer twee tabletjes. En weer stond er 38,6 op de thermometer, al voelde ik me deze keer niet koortsig en had ik geen last van rillingen. Ik kreeg weer iets tegen de koorts.
Er begonnen wat pijnlijkere krampen te komen maar het was nog uit te staan. Ze zeiden dat ik op elk moment pijnstilling mocht vragen, een epidurale, maar dat wou ik niet. Rond 18.00 uur kreeg ik drie keer twee tabletjes. Intussen had ik 39 graden koorts. Maar ondanks het feit dat ze me alweer iets hadden gegeven tegen de koorts, iets straffers dan paracetamol, zakte de koorts niet.
De weeën begonnen heviger te worden, maar ik wou niets tegen de pijn.
Mocht de bevalling binnen de vier uur nog niet op gang komen, dan moesten ze rond 22.00 uur nog eens tabletjes geven, maar met meer dan 39 graden koorts mocht dat niet meer. Dit hadden ze nog nooit meegemaakt. Nochtans had ik zelf geen last van de koorts.
Rond 22.00 uur voelde ik meer en meer druk opkomen. Het was zo hevig dat het voelde alsof de bevalling op gang kwam. Ik belde de vroedvrouwen, maar alles viel stil. Ze lieten me even doen, en terwijl ze weg waren kwam het precies weer terug. Maar toen ze weer binnenkwamen, viel het weer stil. Iets hield me tegen… Spanning? Angst? Ik weet het niet. De gynaecoloog moest naar een andere bevalling dus ze was weer even weg. De assistente en vroedvrouw waren ook even weg, tot ik weer een druk voelde, en toen ik op m’n zij lag werd alles nat. Ik belde en ze kwamen terug zonder gyn. Het was wat bloed, maar de vliezen waren nog intact en dat was het beste zo.
Intussen voelde ik meer en meer druk, en daar was ze dan. De gynaecoloog was net te laat binnen om mee te helpen, maar de vliezen zaten nog een beetje vast, dus die kon ze nog losmaken. Ook de placenta kwam gelukkig vanzelf, anders moest ik nog naar het operatiekwartier.
Om 22.47 uur is Dayani 💫op de wereld gekomen en als een engeltje naar boven gevlogen.
Om 8.00 uur ’s morgens hebben ze contact opgenomen met Boven De Wolken en om 9.00 uur konden ze al komen. Zo’n mooie herinnering…
Mijn ouders, beste vriendin en kindjes zijn dan nog gekomen ’s middags en daarna mochten we naar huis.
😭💖💫
Dayani
22 februari 2023
22.47 uur
240 gr
24 cm
Op 28 februari 2023 is ze gecremeerd 😭
Ons kleine meisje, klein vechtertje.
