Op 27 mei 2021 werd ik voor de eerste keer mama van onze prachtige dochter Luna-Loïse.
In januari 2023 voelden we ons beiden klaar om nog meer liefde te geven en zagen we aan onze dochter dat zij ook klaar was om grote zus te worden.
Op 5 mei 2023 had ik een positieve test in mijn handen, ik was zwanger van onze kleine Arthur. Ik was uitgerekend voor 16 januari 2024.
Ja, toen al onze kleine Arthur. Dat wisten we al voor we zwanger werden. Zelfs toen we nog niet wisten of het een jongen of een meisje zou zijn.
Ik zei het weleens: “Hopelijk is het een jongetje, want ik noem ons baby’tje nu al elke keer Arthurtje.” Alsof het zo moest zijn, alsof we ons nu veel sneller moesten hechten aan jou en je vanaf het prille begin al onze kleine Arthur was. En ja, na de nip-test werd ons gevoel bevestigd: we kregen een jongetje.
De zwangerschap verliep goed, op wat misselijkheid en vermoeidheid na. Maar daar zat ik niet mee in, ik keek zo uit naar mijn winterbaby’tje. Toch was ik meer ongerust dan bij een vorige zwangerschap, want ik had tenslotte al een gezonde dochter op de wereld gezet.
Rond 18 weken zwangerschap begonnen we na te denken over jouw doopsuiker en geboortekaartje. Op zondag, de dag voor ik op controle moest, hebben we samen met grote zus jouw kamertje opgezet. Ik wou dit graag achter de rug hebben, zodat ik de laatste maanden alleen maar kon genieten van jou.
Op 21 augustus, op 19 weken zwangerschap, moest ik op een tussentijdse controle. Ik was de dagen ervoor al wat ongerust, want bij jouw kleine zus voelde ik op die termijn de schopjes al goed. Ik hield mezelf voor dat het wel normaal was om op die termijn nog niet veel te voelen en probeerde niet te ongerust te zijn.
Ik vroeg mijn mama mee, ook weer alsof het zo moest zijn dat ik toen niet alleen ging.
De gynaecoloog liet direct jouw hartje horen, perfect in orde. Gelukkig, dacht ik, ik was opgelucht en blij om je hartje te horen. Maar de hoeveelheid vruchtwater baarde haar toch wat zorgen. Ik had net jouw hartje gehoord, dus ik maakte mij niet direct zorgen.
Toen ik aan het bureau van de gynaecoloog zat, zei ze dat het toch eens nagekeken moest worden, ik werd doorgestuurd naar het UZ Gent. Nog steeds kwam er geen bezorgdheid in mij op, want ik had toch net jouw perfect kloppende hartje gehoord?
Toen mijn mama de vraag stelde: “Wat als deze situatie niet betert?” kregen we het antwoord dat het dan niet zou goed komen. Mijn wereld stortte op dat moment al in. Vanaf dat moment hield mijn hoofd niet meer op met denken.
Na alle emotie kwam toch nog terug de hoop. “Het zal wel niks zijn. Dat kan toch niet.”
De volgende dag konden we al terecht in het UZ. Ik was hoopvol en probeerde positief te denken. Er werd ons verteld dat er twee mogelijkheden waren: of er zat een gaatje in de vruchtzak waardoor er vruchtwater kon lekken, of ons kindje had geen niertjes. Beide zouden op die termijn niet goed zijn.
Ik ging in de stoel liggen, het licht werd gedoofd en hand in hand keken we in spanning naar het scherm. Met de hoop en het idee dat het vruchtwater er wel gewoon terug zou zijn. Weer hoorden we als eerste jouw perfect kloppende hartje. Maar er was geen vruchtwater meer om je heen.
Twee beentjes, twee armpjes, je hartje perfect… maar geen niertjes. Zonder niertjes ben je niet levensvatbaar en zonder niertjes wordt er geen vruchtwater bijgemaakt… Het vruchtwater dat jij nodig hebt om te bewegen, om te ontwikkelen.
In mijn buik kon je perfect verder leven, want daar kreeg je alles wat je nodig had. Maar daarbuiten had je geen kans.
Er werd ons verteld dat ik mocht kiezen of ik jou zou voldragen of dat ik de zwangerschap zou afbreken.
Aangezien ze door het weinige vruchtwater geen duidelijke echo konden maken, moesten we de week erna terug naar het UZ, om echt heel zeker te zijn.
Ik begon na het nieuws direct alles te regelen, want ik moest toch iets van ons aan jou kunnen geven als je er was, ik moest toch nog zoveel mogelijk herinneringen proberen te maken.
Op de volgende controle zit je daar toch weer met dat sprankeltje hoop. Maar er werd, zoals ik diep vanbinnen wel besefte, bevestigd dat je geen niertjes had.
Ik wou je nog zo lang mogelijk bij mij hebben. Want je had het toch gewoon goed daar?
Maar ik wou ook niet dat je moest lijden, ik wou langs een kant mezelf beschermen en niet nog meer aan jou gehecht raken. Al was je gewoon al mijn kleine Arthurtje, al 20 weken was het jij en ik, zo verbonden.
Het was al zo moeilijk om je perfect kloppende hartje te horen, hoe moeilijk zou het dan geweest zijn om je meer en meer te voelen schoppen? Hoe ging ik dan nog de keuze kunnen maken om je hartje te doen stoppen, om als mama je kleine leventje zo plots af te nemen?
Op 5 september, op 21 weken zwangerschap, werd de bevalling ingeleid.
Op 5 september 2023 om 21.40 uur werd onze kleine, perfecte Arthur geboren.
Je werd geboren mooi geborgen in je vruchtzakje.
Ik zag toen hoe je in mama’s buik zat, zo zonder vruchtwater.
Ik keek ernaar uit om je te zien, maar was ook bang.
Ik wou graag je warmte nog voelen, dus werd je na de bevalling op mijn borst gelegd.
Wat was je mooi, wat leek je al op je grote zus.
Jouw mooie neusje, kleine vingertjes, voetjes, alles was zo perfect.
De dagen nadien namen we de tijd om zoveel mogelijk van jou in ons op te nemen, om je zo goed mogelijk te kunnen herinneren.
Je geur, het gevoel van je handjes rond mijn vinger.
Ik deed je jouw mooie mutsje aan, wikkelde je mooi in jouw dekentje. Het minste wat ik voor jou kon doen als mama, nog eventjes zorg dragen voor jou.
Boven De Wolken kwam om een mooie herinnering te maken aan onze kleine Arthur, een mooi maar ook een zwaar moment. Maar zo dankbaar dat wij dit aandenken hebben aan onze mooie kleine Arthur.
Op 7 september gaf ik voor de laatste keer een kusje op jouw voorhoofd, legde ik voor een laatste keer jouw dekentje goed, gaf ik jouw knuffeltjes mee en deed ik je kistje dicht.
Nu heb je hier thuis een mooi plekje gekregen, Arthurtje, en geeft mama je ’s avonds nog altijd een kusje.
Er is veel verdriet, maar je bracht ook veel liefde met je mee en ik geloof dat ik door jou nog een veel betere mama zal zijn.
Arthur Tack 🤍
Geboren 5 september 2023 om 21.40 uur
370 gram
24 cm
