Dag mooie ster aan de hemel.
Papa en mama hadden al verschillende keren besproken om zwanger te worden. Begin januari 2020 besloten we dan ook om te stoppen met de anticonceptie. Niemand die ervan wist. Op 6 juli 2020 hadden we onze positieve zwangerschapstest. Ik wilde papa verrassen, had al helemaal gepland hoe. Maar mama was zo gelukkig dat ze het niet kon stilhouden voor papa. We waren zo gelukkig! Ineens werd het allemaal zó echt. Ons eerste kindje. Het eerste kleinkindje voor de ouders van je papa. Het leuke nieuws vertellen aan de familie was heel spannend. Maar wat waren ze allemaal zo gelukkig.
Jij was uitgerekend voor 9 maart 2021. Op 10 augustus kregen we jou voor de eerste keer te zien. O zo klein. De gynaecoloog omschreef je hartslagje als ‘een stevige beat’. Trots wandelden wij het ziekenhuis buiten met het eerste beeldje van ons kindje. Week 7 begon mama hevig over te geven. We vertrokken net terug richting huis van Luxemburg. Mama is lang heel misselijk geweest en heeft veel moeten overgeven. Maar ik wist wat ik ging krijgen dus ik kon dit wel allemaal aan. Al snel had mama een voorgevoel dat je een meisje ging zijn. En wat ik vermoedde was ook zo.
We konden eindelijk kleertjes beginnen kopen, babyspullen…
De weken vlogen voorbij. Dinsdag 20 oktober 2020. EINDELIJK, we zitten in de helft. Zo gelukkig dat het eerste deel al voorbij was. Echter veranderde in de nacht van woensdag 21 oktober 2020 alles. Mama begon vocht te verliezen. Veel vocht. Alles begon rond 23 uur. Papa lag nog mooi te slapen. Mama bleef om de zoveel keren naar het toilet gaan, nog niet goed beseffend wat het kon zijn. Mijn eerste zwangerschap, nog heel onwetend. Ik begon op internet te zoeken wat het zou kunnen zijn. Vanaf dan begon ik te beseffen dat er iets niet juist was. Ik maakte papa wakker en we vertrokken rond 2.30 uur die nacht richting spoed. Toen we op spoed kwamen, konden ze niet zo heel veel doen. Het vochtverlies was ook weg. Het enige wat ze konden doen was luisteren of je hartje nog klopte. Gelukkig was dit zo. Wij moesten wachten tot 7.00 uur ’s morgens tot er iemand van gynaecologie aanwezig was. Papa en mama bleven wachten tot het 7.00 uur was. Met een bang hartje stapten we samen richting de kamer voor een echo. Vanaf dan stond onze wereld stil.
‘Mevrouw, uw vliezen zijn gebroken, er is niets meer van vruchtwater te zien. Aangezien een kindje op 20 weken nog niet levensvatbaar is, zullen jullie een keuze moeten maken.’ We werden teruggestuurd naar onze kamer. Wat een verdriet! Het was een helse dag, we wisten niet goed wat er nu allemaal ging gebeuren. Vrijdag 23 oktober 2020 kregen we ’s morgens nog een echo. Kijken of er al dan niet nieuw vruchtwater was aangemaakt. Helaas was dit niet zo. Maar je hartje klopte nog steeds. Met jou was alles in orde, met mama ook, maar toen kregen wij te horen ‘de natuur heeft het zo beslist’. Zo’n harde woorden en ook heel moeilijk te plaatsen. Wetende dat alles in orde is en toch zoiets kan gebeuren. We besloten die dag dan ook de zwangerschap stop te zetten. Je had geen overlevingskans.
Ik werd zaterdag 24 oktober 2020 ingeleid. Na een helse 13 uur en een half werd jij stil geboren. Papa en mama waren zo trots. Wisten niet dat een baby’tje aan zoveel weken al zo volmaakt kon zijn. Een echt mensje, dat was je al volledig. Zo mooi. Over je naam hadden we al heel lang beslist. We noemen je Amelie. Je werd geboren om 21.47 uur, woog 347 gram en was 27 cm. Papa en mama kregen de tijd om nog samen met jou te zijn.
Zondag 25 oktober 2020 kwam Boven De Wolken langs om foto’s te nemen. Wat voor ons nog zo onbekend was, daar kwamen wij mee in aanraking. Wat een opluchting dat zij bestaan. We kregen mooie foto’s en hebben nu herinneringen voor het leven. Nadat de foto’s getrokken werden, was het tijd om jou in je mooie kistje te leggen. Wat deed dit zo’n pijn. Het was de laatste keer dat we jouw mooie lichaampje zagen en konden aanraken.
Dinsdag 27 oktober 2020 werd je begraven. Papa en mama hebben besloten dit zonder familie te doen. Dit was ons enige, laatste momentje samen met jou. Dat was het dan, we legden jou mooi neer op je plaatsje op het kerkhof en namen afscheid. Je hebt van ons een papa en mama gemaakt en de liefde werd nóg mooier. Je bent het mooiste geschenkje. We kregen vaak te horen dat je op papa lijkt. Apentrots is hij daar mee. Wij zullen zeker zorgen voor een broertje of zusje, maar wachten hier nog even mee. We zullen over jou vertellen want jij zal nooit vergeten worden. Lieve kleine Amelie, straal maar mooi, onze mooiste ster aan de hemel.
Vele kusjes van papa en mama ❤️
Amelie* Derous – 24/10/2020
