Het begon allemaal zaterdag 4 januari. Ik had veel buikpijn en krampen. Ik dacht dat ik misschien ongesteld moest worden. Ik heb een spiraal en daardoor heel onregelmatige regels.
Zondag 5 januari moest ik nog een extra dag komen werken. Ik ben verkoopster in een kledingwinkel, dus de eerste soldenweek is altijd heel druk. Maar mijn buikpijn werd erger en erger.
‘Toen ik die avond thuis kwam, kon ik het niet meer uithouden van de pijn. Ik zei tegen mijn partner dat het leek alsof ik weeën heb. Ik begon nog harder te bloeden, het stopte niet. Plots had ik ook het gevoel dat ik moest persen en het toilet hing vol bloed. Ik heb op 9 september 2024 een gastric bypass gehad, dus ik dacht dat het misschien een scheur was in mijn maag of darmen. Ik heb toen mijn buurvrouw gestuurd met de vraag of ze een warmwater kruik had, in de hoop dat dit zou helpen. Maar het werd steeds erger en erger en we hebben toen besloten om naar de spoed te gaan. Bij de spoed aangekomen vroeg de dokter of ik zwanger was, waarop ik lachend zei dat dat niet kon. Wat later dus wel bleek…
Ik was 10 weken zwanger. De dokter had zich naast me gezet en het enige wat ik me nog kan herinneren is “u was zwanger en nu niet meer”. Er was niets meer dat ze konden doen want het was te klein. Ze hebben mijn bloed getrokken, een pijnstiller gegeven en mijn lichaam moest de rest doen. Hoe het ziekenhuis me heeft behandeld is schandalig. Het was voor mij een zeer traumatische gebeurtenis. Ik heb toen besloten om meteen na het trekken van mijn bloed naar huis te gaan en de dag later te bellen voor de resultaten. Ik had thuis een partner die op mij zat te wachten en niet begreep wat er aan de hand was en mijn twee prachtige kleuters die aan het slapen waren.
De dag erna, maandag 6 januari, was ik helemaal in shock en ook in de ontkennings fase, want dit kon toch niet echt aan het gebeuren zijn? Ik dacht ieder moment wakker te worden uit deze nachtmerrie. Ik heb de kindjes klaargemaakt voor school en ontbijt gegeven. Even later ben ik naar mijn werk vertrokken om een paar uur later terug naar huis te moeten gaan omdat ik te veel pijn had. Ik heb de dokter gebeld om mijn resultaten te ontvangen, toen ze alles bevestigde is onze hele wereld ingestort. De dag nadien, 7 januari moest ik op controle komen ik heb er zeker een uur gezeten. Moeder natuur had haar werk al gedaan. Na de controle kreeg ik een kaartje met veel sterkte. Ik heb die avond ook verschrikkelijke naweeën gehad. Mijn partner heeft me in een warme douche gezet om de pijn wat te kunnen opvangen. Het was verschrikkelijk om daar te liggen, wetende dat je deze pijn kan ervaren na een bevalling, maar ik had geen kindje in mijn armen. Ik heb me nadien zo schuldig gevoeld en mezelf zoveel vragen gesteld. Maar ik zal nooit antwoorden krijgen. Ik woon in een prachtige gemeente. Ze hebben voor ons een erkenningsattest gemaakt en we krijgen een ster op de sterretjesweide. Om dit te plaatsten vroegen ze een naam maar we wisten zelfs geen geslacht. Na lang nadenken kozen we voor Oliv, de afkorting van Olivia en Olivier.
Lief klein engeltje, je laat een grote leegte achter. Maar je zit voor altijd in onze harten. 🤍
