Ter nagedachtenis aan Maxim Marin
Nu, bijna 21 jaar later, kan ik eindelijk mijn verhaal kwijt… Verleden jaar op 30 november zou ons ventje 20 jaar zijn geworden…
In het jaar 2000, het millenniumjaar, het jaar waar iedereen zo vol van was, droegen mijn man en ik een zwaar verdriet met ons mee…
Na 7,5 maand werd ons duidelijk dat er bij de geboorte van Maxim geen vreugde aan te pas zou komen. De dag voor mijn eigenste verjaardag moest ik binnen in het ziekenhuis, Maxim moest ‘gehaald’ worden…
Ik kreeg de keuze om diezelfde dag de weeën op te wekken of te wachten tot de dag erna, aan mij de verscheurende keuze.
“Doe maar vandaag, morgen ben ik jarig… Maxim hoort ook een eigen geboorte/verjaardag/sterfdatum te hebben”, hoorde ik mezelf zeggen.
De arbeid werd op gang gebracht.
Papa bleef continu steun bieden, we hebben samen gehuild, gepraat, gesnotterd, we zijn diep, verschrikkelijk diep geweest…
Ik ben bevallen met mijn ogen dicht, durfde niet te kijken, hoorde papa zeggen: “Open je ogen, zo een schoon ventje dat we hebben…”
Inderdaad, ‘hebben’ werd ‘hadden’… Eventjes… Ik kreeg je in mijn armen, het was net of je sliep… Ik heb je grondig bestudeerd, alles bekeken van kop tot teen, ik zag niks mis aan jou… 10 vingertjes, 10 teentjes, de lippen van papa…
Ik mocht je meenemen naar de kamer, waar we de tijd kregen om van je te ‘genieten’, ons kindje was geboren…
Op de gang hoorden we vreugdekreten, lachen… Bij ons heerste intens verdriet, het contrast was groot…
Papa durfde de kamer haast niet uit. Wanneer hij dit deed, zag hij stralende vaders, overmand door geluk, doopsuiker dragend in de lift, feestdrank aanbrengend voor de komende bezoekjes aan hun baby…
Papa en ik hebben de nacht doorgebracht in het ziekenhuis, met 2 in het kraambed, dicht bij elkaar, verstrengeld in elkaar… De ochtend erop was ik jarig. Ik kreeg van het verplegend personeel een gebakje, ‘gelukkige verjaardag’ stond erop.
Gelukkig… niks van dat alles voelde gelukkig… Ik wou naar huis, weg van die kamer, weg van dit alles…
Even later stonden we op straat, koffertje in de handen en ‘leeg’…
Zonder baby, zonder jou, zonder onze Maxim.
Thuis… leegte… babyspulletjes die reeds klaarlagen… immens verdriet…
Troost van mensen met foute uitspraken. Inderdaad, Maximmeke, je was ziek, je zou hulp nodig hebben gehad mocht je blijven leven zijn…
Maar, we hadden het ervoor over, we zouden je alle zorg bieden die je nodig had, want je was onze LIEFDESBABY…
Twee jaar lang heb ik dag en nacht gehuild, je foto overal meedragend… Papa ging werken, hard werken…
Gelukkig, lief jongetje van ons, was onze relatie zo goed, fijn en sterk om dit te overleven… We kwamen er samen sterker uit…
Alleen één minpuntje, ik kan over je praten, papa haast niet… Ik heb kunnen verwerken in de mate van het mogelijke, papa niet… Papa wordt nog steeds overmand door verdriet bij het zien van kleine baby’tjes zoals jij… Maar dan ben ik er om hem te troosten! Ik doe mijn best om het gemis van jou een klein beetje te verzachten.
Maximmeke, dikke kus van mama… Voor altijd in mijn hartje.
