Liefste Marcel,
Mama en papa kennen elkaar al een tijdje. We zagen elkaar soms af en toe maar nooit met het gedacht geweest dat we ooit samen zullen eindigen. Tot op de dag dat we elkaar echt leerden kennen. Onze toekomst zag er zoveel mooier ooit toen we eindelijk samen waren. Sinds die dag zijn mama en papa iedere dag samen geweest. Samen inwonen, samen boodschappen doen, alles deden we samen. Maanden later voelde mama haar niet zo goed. Iedereen vroeg ons of ik zwanger was. Mama en papa keken naar elkaar en lachend zeiden ze “maar neen dat kan niet”. Twee weken later besloten we een zwangerschapstest te doen. Deze bleek meteen positief te zijn. We wisten niet helemaal hoe we ons hierbij moesten voelen. We hadden even tijd nodig om dit allemaal even een plaats te kunnen geven. We hadden zoveel plannen. Verbouwen, hard werken, … Als we heel eerlijk zijn, wilden we het eerste jaar eigenlijk nog geen kindje, maar we hadden wel een kinderwens. We wilden vooral dat we je alles konden geven wat je nodig had.
Een paar dagen later hebben mama en papa het verteld aan de familie en vrienden. Iedereen was zo blij met een kindje bij. We begonnen samen al te denken aan een peter en meter. We hadden niet lang nodig om een peter en meter te zoeken. We hadden meteen hetzelfde gedacht. We vroegen Kimberly als meter en Warre als peter. Alle twee waren ze zo blij en verlangden naar jou, net als ons. Toen we 26 november 2022 naar de eerste echo moesten, verlangden we zo hard om je te zien. Je was nog zo klein. Mama en papa hielden al zoveel van je. We hoorde dat alles goed ging en dat je gezond was. Blij gingen we naar huis.
Dagen werden weken. 9 januari 2023 moesten we opnieuw naar de gynaecoloog voor de nekplooi en de NIPT test. Even kijken of nog alles goed was. We keken er zo naar uit om te weten hoe het met je ging en of je een meisje of een jongen was. Het was aan eindelijk aan ons! We konden niet wachten om je te zien. We waren zo benieuwd. We hoorden en zagen meteen je hartje kloppen en waren zo gerustgesteld, maar toen zei de gynaecoloog niets meer…
Samen keken mama en papa naar elkaar in de hoop dat er niets aan de hand was. Er werd een tweede gynaecoloog bij geroepen. “Het spijt ons, we zien dat de schedel van jullie kindje niet helemaal gesloten”. Onze wereld stortte in. We waren verloren tussen al het verlangen dat we hadden en de waarheid die we te horen kregen. Mama keek naar papa. We geloofden het niet. Beide huilden we heel hard. Mama is toen ingestort. Er werd een verpleegkundige opgebeld die mama kwam halen en naar een rustige kamer bracht, waar we de beslissing moesten nemen jou te laten gaan. Het idee dat we jou gingen verliezen deed zoveel pijn. Het was een strijd dat we niet konden winnen. Hoe hard we ook wilden dat je gewoon gezond was. We belden de familie en vrienden op en zij waren meteen benieuwd of je een jongen of een meisje was. Het werd meteen stil aan de andere kant van de lijn als ze ons hoorden huilen. Ook hun wereld stortte in toen ze dit nieuws te horen kregen. Ze geloofden het niet dat we jou moesten afgeven. Toch was het de waarheid. Een waarheid die eigenlijk niemand wilde horen.
Te vroeg geboren en te vroeg van ons weggenomen. Het blijft voor ons een groot gemis. Onze lieve zoon, we hadden je zo graag leren kennen.
Er gaat geen dag voorbij dat we niet aan je denken. We houden iedere dag meer van jou en vragen ons af hoe het met je gaat.
Mama en Papa houden zielsveel van je!
11.01.2023 voor altijd in ons hart. De datum van je geboorte en de datum dat we je jammer genoeg moesten laten gaan.
