Voor onze Kobe
die er niet meer is
maar toch even is langs geweest
om voor altijd te blijven
Mei 2022, ons geluk kon niet op! We werden (opnieuw) mama en papa. Het kwam niet eens in ons op dat het na de eerste maanden nog slecht zou kunnen aflopen. Helaas kregen we op de 12 wekenecho een eerste zware klap te verwerken: een heel erg verdikte nekplooi. Jouw kansen waren opeens erg klein… maar niet nul! Zolang we geen bewijs kregen van wat er mis was, bleven we hopen op een leven met jou. Er werd direct een vlokkentest uitgevoerd en een periode van bijna 2 maanden met echo’s, onderzoeken en uitslagen ging voorbij. Tot ineens alle hoop verdween en er een einde kwam aan ons bang afwachten. Hoewel je het op elke echo fantastisch leek te doen, lieten de uitslagen van het genetisch onderzoek ons geen keuze: uit liefde voor jou moesten we je laten gaan.
We hadden nog een paar dagen en die brachten we door in een tentje midden in de Ardense bossen. Daar in de natuur ontstond het idee om jouw lichaampje na de bevalling mee te nemen naar huis. Vrij ongebruikelijk blijkbaar, want dat hadden ze in het ziekenhuis nog niet eerder gedaan. Toch accepteerden ze direct onze keuze en lieten ons begaan. De 6 dagen die we met jou doorbrachten zijn de meest bijzondere uit ons leven geweest, dus we nodigen iedereen die dat wil graag uit om ze met ons te herbeleven.
Dag 1: Na wat we in betere omstandigheden een heel vlotte bevalling zouden noemen, ben je daar ineens. Vol trots bewonderen we jouw perfecte lichaampje. We houden je nog meer dan een uur vast en de hele tijd blijft je hartje traag maar volhardend kloppen. Wat een vechter ben je! Uiteindelijk kan je niet anders dan het leven opgeven en je hartslag gaat steeds trager tot het helemaal voorbij is. Bijna direct daarna vertrekken we met jou naar huis en onderweg stoppen we in een tuincentrum om een mooie glazen kom te kiezen. Gevuld met water komt dit dicht in de buurt van een baarmoeder en hierin zal je lichaampje er perfect uit blijven zien. We zijn net thuis als Cindy (fotografe van Boven De Wolken) jou heel liefdevol fotografeert. We nemen je zelfs mee naar buiten voor foto’s in de tuin.
Dag 2 tot 5: Zonder dat dat onze bedoeling was, willen vrienden en familie langskomen om jou te ontmoeten en vast te houden. Ze zijn meer dan welkom en al snel voelt het als de normaalste zaak van de wereld dat jij hier bij ons bent. Deze bezoekjes zijn stuk voor stuk prachtige en onvergetelijke momenten! ’s Avonds, als iedereen weg is, zijn wij alleen met jou en ons verdriet. We houden je dicht tegen ons aan of zitten uren te kijken hoe vredig je in het water ligt. We rouwen. Toch voelt het nog niet alsof je echt weg bent en we putten kracht uit je aanwezigheid. We wensen dat er geen einde aan deze dagen komt, en soms lijkt het ook zo.
Dag 6: We staan op met lood in onze schoenen. Vandaag moeten we je echt laten gaan. We maken samen met je grote zus je kistje klaar. De laatste uren met ons complete gezin. Alle drie schrijven we een brief aan jou en lezen ze aan elkaar voor. Er branden kaarsjes en we luisteren samen naar muziek. We leggen je heel zachtjes in je kistje. Je knuffel, een kussentje en een fluorescerend sterretje zodat je niet bang zou zijn in het donker straks. Nog wat bloemetjes uit de tuin, een tekening van je zus en onze brieven. Jij bent er klaar voor. Wij niet. Het is een zeer moeilijk en emotioneel moment, maar het is tijd om jou te laten gaan en naar het crematorium te brengen. Nog een allerlaatste kus. Tijdens je crematie maken we een mooie wandeling en ervaren voor het eerst een groot gevoel van leegte. Alsof een deeltje van onszelf net met jou meegegaan is.
Vijf maanden geleden al. Toch blijft het gemis enorm veel pijn doen. Het gaat in periodes beter en wordt dan weer erger. De pijn verandert en de scherpste hoeken ronden stilaan wat af. Dat we op zo’n mooie en persoonlijke manier afscheid van jou konden nemen, helpt hierbij enorm. We huilen nog veel, maar kunnen ook glimlachen als we terugdenken aan al die mooie en verbindende momenten toen je hier bij ons was.
Lieve Kobe, kleine schat, we houden van jou. Voor altijd.
Mama, papa en Anna
