Lieve Liv,
Na twee eerdere vroege miskramen ontdekten we op 25 september 2024 dat je eraan kwam. Toevallig ook de dag dat mama haar metekindje en jouw neefje werd geboren. Van een mooie symboliek gesproken. Het was een zeer beangstigend aangezien we al voor jou twee kindjes verloren rond de 8 weken. Maar je bewees ons bij elke echo het tegendeel. Je groeide goed, we gingen vlotjes voorbij de gevreesde 8 weken drempel. Je was met glans geslaagd voor de NIPT test en we ontdekte ook dat je een klein meisje werd. Wat waren we bang maar ook zo blij, een meisje erbij. De koningswens aangezien je al een grote broer hebt. Voor je broer was het idee van een zusje even wennen aangezien hij graag een broertje wou. Maar eenmaal uitgelegd dat hij dan niet al zijn speelgoed moest delen was hij helemaal voor je gewonnen. Papa beloofde plechtig dat je pas voor je 30ste alleen zou weg mogen gaan. 😉
Op 16 weken kochten we pas de eerste kleertjes voor jou, ook niet teveel want de angst dat we jou nog konden verliezen zat altijd ergens in ons achterhoofd. We kondigden je komst aan de wereld aan met een mooie foto voor de kerstboom samen met je broer.
Jou voelen was zeer moeilijk, de placenta lag voor jou en hierdoor kon ik niet goed aangeven of ik je wel voelde of niet. Op 19 weken toch een extra controle. En ook daar was er niets aan de hand, je was mooi gegroeid, dronk van je vruchtwater en stampte vrolijk met je voetjes. Twee weken later gingen we dan voor de 20 weken echo. Mama was al 21 weken maar was voor het eerst sinds een echo rustig. Na weken altijd gespannen te zijn bij elke echo besloot ik om het los te laten. We waren nu eenmaal de 20 weken voorbij? We dachten je zelfs de dag ervoor nog gevoeld te hebben. We praten nog met de gynaecoloog voor de echo en zeggen dat mijn buik niet zo groot was als met je broer. Ze verzekerde ons dat dit normaal kon zijn aangezien je meer naar mijn rug toe lag en een voorliggende placenta had. We besluiten om te gaan kijken en lachen nog dat je je verstopt hebt.
Tot dat ene vreselijke beeld.
Je zag er al helemaal anders uit als twee weken terug. We horen opnieuw de gevreesde woorden die we ervoor al twee keer gehoord hebben. ‘Sorry, ik heb geen goed nieuws, het hart is gestopt met kloppen.’ Vol ongeloof vragen we haar tot drie maal toe om opnieuw te kijken, het kan niet waar zijn dat dit ons opnieuw overkomt. En op 21 weken! Maar helaas veranderd het antwoord niet. Na veel tranen vol ongeloof wordt er beslist om een week later jou bevalling in te leiden. We wandelen uit de kamer en komen in de gang toevallig een klein meisje tegen van 1 jaar ongeveer. Ze wandelt recht naar ons toe en valt een meter voor ons op haar billen. Dat moment brak mama volledig. De week die erna volgt is in een waas verlopen, familie kwam ons ondersteunen en hielp met de zorg van je broer. De nodige instanties werden verwittigd en alles werd zo goed mogelijk geregeld zodat we rustig de tijd konden nemen om van je te bevallen.
Dinsdag 28 januari 2025 is het zover. De bevalling wordt opgestart en je laat mama zeer goed afzien. Je papa, de verpleging en gynaecoloog maken zich zorgen aangezien ik na een hele dag al hoge koorts maak en het niet echt wil vorderen. Ze vragen verschillende keren of ik pijnstilling wil maar ik weiger. Ik wil alles voelen, ik wil de fysieke pijn omarmen. Mentaal worden de emoties afgezet. Ze geven me tot 17u en brengen me dan weg voor een epidurale. Uit alle macht probeert mama dit te vermijden en om 16u50 lukt het me om je ter wereld te brengen. Papa roept verpleging aangezien we op dat moment alleen waren op onze kamer. Het blijkt dat je intact in de vliezen geboren bent wat de bevalling bemoeilijkte. Ze halen je eruit en je bent gewoon perfect. Een exacte kopie van je grote broer. 10 vingers en 10 teentjes, lange vingers zoals mama, zelfde mond en neus van je broer. Zelfs het kleine plekje dat wij allemaal hebben op ons oor had jij ook al. Je was gewoon heel erg klein. Ik weet dat ik zoveel fierheid voelde als ik naar je keek, naar ons klein meisje. Wat was en zijn we nog steeds zo trots op jou! We kozen de onderwatertechniek om je bij ons te houden. We keken uren naar je in de kom met water. Een dag later komt de familie afscheid nemen van jou. Maar de mooiste reactie die kwam van je broer. Hij was zo oprecht trots om zijn kleine zus te zien, hij omschreef je zo mooi en raakte je zelfs aan. Iets wat wij ervoor zelfs nog niet durfde. Er werden foto’s getrokken door een fotograaf van boven de wolken waar we eeuwig dankbaar voor zijn. We kozen ervoor om een autopsie te laten uitvoeren dus moesten we hierna ook al van je afscheid nemen. Dat zeer traumatisch verliep door omstandigheden. Het moment dat we uit het ziekenhuis moesten wandelen zonder jou was vreselijk. We hoorden wel huilende baby’s op de gang, maar geen enkel geluid was van jou. Geen maxi cosi onder onze arm, geen baby, niets. Enkel een ‘lege buik’. We proberen je na de autopsie nog zoveel mogelijk te zien. We deden dingen met je die we nooit meer zouden kunnen doen. Zo zongen we liedjes, knuffelden jou zo hard en gaven zachte kusjes op je hoofd. We spraken onze mooiste dromen nog uit die we zo graag voor je gewild hadden. Enkele dagen later namen we definitief afscheid van jou. We gingen je zelf ophalen bij de begrafenisondernemer en brachten je tot het crematorium. Eenmaal daar aangekomen droegen we jou in je prachtige koesterbootje naar binnen. Daar wilden ze je overnemen maar we weigerde. Mama had je beloofd dat we samen met jou tot het bittere eind zouden gaan dus dat deden we ook. We droegen je zelf tot het einde en keken toe hoe je bootje uiteindelijk verdween.
Lieve Liv, we zijn ondertussen 6 weken verder en we kunnen nog steeds niet geloven dat dit onze nieuwe realiteit is. Een leven zonder jou. Vandaag vond ik eindelijk de moed om je verhaal neer te schrijven, het is toevallig ook mijn 32ste verjaardag. Ik verafschuw de dag en wil dat hij zo snel mogelijk voorbij is maar probeer toch de kracht te vinden om dit neer te schrijven. Omdat ook jouw verhaal gehoord mag worden, om te laten zien hoe hard we uitkeken naar je komst, hoe hard we je missen.
Want lieve Liv wat hadden mama, papa en grote broer jou zo graag een heel leven willen dragen, willen delen samen met jou. Helaas besliste het lot er anders over. We weten nu wel wat er mogelijks gebeurd zou kunnen zijn maar vinden geen troost in deze uitleg. We proberen je te zoeken in alle kleine dingen zoals de zon die schijnt, een wit veertje voor onze voeten, de ster die het dichts bij de maan staat s’ nachts. We praten elke dag over jou en betrekken je volledig in ons leven net alsof je er echt hier zou geweest zijn. Want lieve schat, jij en onze andere twee sterretjes zullen altijd een deel uitmaken van dit gezin.
Voor altijd een gezin van 6.
