Ontmoet Jeanneke*
Eindelijk, na 4 jaar, hadden we de stap gezet voor nog een broertje of zusje voor ons Jefke.
Nooit gedacht dat we ze plots beiden gingen krijgen: ‘Jawel, mama en papa, het zijn er twee.’
Woowie, eventjes slikken!! Maar nadien was het o zo speciaal, en wat keken we uit naar dit grote avontuur.
De maanden liepen verder, en jullie deden het beiden ontzettend goed. Alles was perfect zoals het moest. Ondertussen was het hier thuis alles klaarzetten, toch een paar praktische veranderingen aanbrengen, een grotere auto zoeken, kamers herschikken, materiaal verzamelen voor 2 kleine pateekes…
Bij een tweelingzwangerschap moet je vaker op controle en vanaf 30 weken wekelijks eens aan de monitor. Op 14 januari gingen we bij de gynaecoloog, een fantastische dokter die uitgebreid zijn tijd nam om de 2 filoutjes grondig te bekijken. Er was alleen maar positief nieuws: alles was goed, ze waren goed beweeglijk, er was nog genoeg vocht. Kortom, mama zet de valies maar al klaar!
Dat over die laatste loodjes die het zwaarst wegen is zeker niet gelogen. Dikke voeten, opgeblazen hoofd, hoge bloeddruk… Ik liep ook weer gevaar op zwangerschapsvergiftiging (dat had ik bij de vorige zwangerschap ook). Daarom werd ik zeer goed opgevolgd en moest ik wekelijks op controle.
Dan werd het 19 januari, een dag die voor ons alles veranderde. Nietsvermoedend ging ik op controle voor de monitor, alleen, want het was in volle coronatijd. De vroedvrouwen waren volop in de weer om de hartslagjes te monitoren, dit kan bij een tweeling weleens lastig zijn. Maar deze keer duurde het wel heel lang, ik voelde de spanning toenemen, ik werd onrustig! Ik zag ook een beetje verandering bij mijn lieve vroedvrouw en ze zei: ‘Ik ga toch eens de gynaecoloog bellen.’ Helse minuten. Oh my god, wat was ik BANG!
De gynaecoloog kwam binnen, goedlachs en vriendelijk zoals altijd. Hij stelde mij meteen gerust en zei: ‘We gaan eens zien, ik heb gehoord dat het een beetje lastig is om te zoeken.’
En toen… ik zag het zonder dat hij nog maar iets moest zeggen. Zijn blik, zijn lichaamstaal… Ik voelde: het is niet goed. Toen kwamen de woorden: ‘Ik heb zo verschrikkelijk nieuws voor jou. Ik vind maar één hartslagje. Sorry. Het andere baby’tje is gestorven.’
De wereld zakt weg onder je voeten dan. Daar lag ik, helemaal alleen, verscheurd, vol ongeloof…
Hij zei: ‘Bel je man, dat hij naar hier komt en we kijken straks uitgebreid samen.’ En hij nam de tijd om daar bij mij in stilte te zitten, steun te geven en te wachten tot mijn vriend er was. Hij liet me huilen en ik mocht alle emoties hebben.
Na het onderzoek wisten we dat ons dochtertje Jeanneke overleden was en dat ons jongetje, onze Marcel, oké was. Nu was het belangrijk om voor hem toch nog wat langer de zwangerschap te laten lopen omdat hij nog kon aansterken. Het was beter voor de longetjes, elke dag was een nieuwe mijlpaal.
Maar hoe goed ik dit ook wist, hoe meer mijn lichaam reageerde op de shock. Ik werd zieker: torenhoge bloeddrukken, urinekweekjes niet goed, bloedneuzen, paniekaanvallen…
De gynaecoloog wou geen risico nemen en alles in het belang van mezelf en Marcel doen, dus een transfer was noodzakelijk om eventueel ondersteuning te geven bij de ademhaling en dat ging niet in ons ziekenhuis. Het dichtstbijzijnde ziekenhuis lag helemaal vol, dus ben ik getransfereerd naar Antwerpen. Daar zat ik dan, bijna 1 uur van iedereen die me lief is. Mijn vriend kwam later, want die zorgde voor ons oudste zoontje. Hij was dan ook halsoverkop vertrokken in paniek.
Eenmaal daar aangekomen volgden verschillende labo´s, bloeddrukcontroles, echo’s… Zo gingen 5 dagen voorbij. Maar de dag was aangebroken. De professor zei: ‘We nemen geen risico meer, je wordt zieker, de tijd is gekomen om de baby´s te laten komen. De bevalling zal vandaag zijn.’
Toch was er nog ergens een sprankeltje hoop dat ze er allemaal naast zaten en dat de kindjes toch allebei levend op de wereld zouden komen.
Ik heb zelf gekozen voor een keizersnede. Ik dacht: Marcel moet er zo snel mogelijk uit nu hij nog goed is.
Alles werd voorbereid in het operatiekwartier. Marcel kwam eerst, met hoge decibels gekrijs, en ik dacht: OEF, zijn longen zijn goed, hij weent, alles is goed. De vroedvrouwen en kinderartsen waren volop met Marcelleman bezig.
5 minuten later kwam de anesthesist naar me toe. Hij deed me denken aan mijn papa, dezelfde leeftijd, dezelfde manier van doen. Hij zorgde dat ik me op mijn gemak voelde en dat ik veilig was.
Hij nam mijn hoofd vast en zei: ‘Mevrouw, nu komt het moeilijkste, maar wij zijn hier je staat er niet alleen voor.’ Ik huilde. Ze riepen mijn vriend die ondertussen bij Marcel was. ´Meneer, wil je jouw dochter zien geboren worden?’ Hij aarzelde geen minuut, hij was er.
En toen werd het stil in de kamer. Eerst werd er grondig gekeken wat er gebeurd zou kunnen zijn. En dan toonden ze ons Jeanneke aan mij. Och jongens, wat was ze mooi en fragiel, ons mooie baby’tje.
Maar het contrast was zo groot… Daar zat ik dan, het ene moment dolgelukkig wetende dat Marcel het gehaald had, en dan zo overschaduwd door schuldgevoel en ongeloof waarom zij er niet meer was.
Ik dacht dat ik zot werd. Het ene moment zat ik daar, dankbaar voor mijn Marcelleke, en 10 minuten erna zo kwaad omdat ze mij Jeanneke hadden afgenomen. Ik heb ze nog 10 dagen bij me mogen houden in het ziekenhuis.
En toen was Hilde Hoebers daar. Ik weet nog dat ze met 2 waren, want het was voor Hilde een van de eerste keren dat ze fotografeerde voor Boven De Wolken. De andere fotograaf was een man, maar ik weet zijn naam niet meer, sorry. Het was heel confronterend, ik wist niet hoe ik me moest gedragen of poseren, het voelde heel onwennig en eventjes raakte ik in paniek. Maar zij hadden er alle begrip voor en namen rustig de tijd om mij gerust te stellen.
En ooooh wat ben ik blij met die fotoreportage, ik koester ze alle dagen, de momenten waarop Marcel en Jeanne nog eens samen lagen, hun laatste afscheid. Wat was het hard om te zien, maar wel echte pure rauwe liefde, vastgelegd op vele foto´s. Ik koester ze mijn leven lang…
Bedankt aan Boven De Wolken/alle vrijwilligers die dit doen. Jullie werk is zo betekenisvol en zo waardevol. Zo blij dat ik ze heb!
💛🤍💛
Mama en papa van Jeanneke*, Marcel en Jef
