26 november 2017. Sinds eind september zijn we vrijwilliger bij Boven De Wolken, een team dat we meer en meer als een familie beginnen te beschouwen. En vandaag werd voor de eerste maal een oproep aan ons toegewezen.
Stilzwijgend verzamelen we ons fotomateriaal, af en toe een blik naar elkaar. Kunnen we dit wel? Zullen we niks mis doen? Kunnen we die emoties aan? Hoe zullen de ouders op ons, totaal vreemde mensen, reageren…? Allemaal vragen die bij ons allebei door het hoofd spoken.
In het AZ St-Jan in Brugge hebben we eerst een kort gesprekje met de lieve vroedvrouw van dienst. Zo kunnen we ons al een klein beetje een beeld vormen van wat ons te wachten staat. Aan de kamer aarzel ik even met mijn hand op de deurklink. Mijn hartslag raast door mijn keel. Ik voel achter mij de woordeloze steun van Alex, ik haal even heel diep adem en stap binnen. Op het bed, een kersverse mama en papa, in elkaars armen, in een waas van rauw verdriet. We stellen ons aan hen voor en ik probeer al mijn medeleven in mijn handdruk over te brengen. Ik zou zo graag veel meer kunnen doen…
In een bedje, heel stil, hun kleine man. Arvin*. 10 vingertjes, 10 teentjes, zo mooi, compleet, zo perfect… maar z’n hartje is stil. Alex staat geduldig te wachten terwijl ik even met mama en papa overleg wat ze graag willen. “Hij heeft de grote voeten van zijn papa, dus daar zouden we wel graag een foto van hebben.”
Ik ontferm me over Arvin* en begin zachtjes tegen hem te babbelen terwijl ik hem voorzichtig neerleg. De ouders kijken van een afstandje toe als Alex de foto’s neemt. Mama vertelt me hoe ze het harde verdict te horen kregen dat Arvin* in de nacht van 23 op 24 november zachtjes was ingeslapen in haar buik. Op 25 november net voor middernacht is hij op 37 weken zwangerschap geboren. Zo oneerlijk, verdomme, en het liefst zou ik bij het zien van dit perfecte ventje, gewoon even meehuilen. Ik slik en concentreer me op het fotograferen.
Foto’s van je mooie gezichtje, je lieve handjes, je papa-voetjes…
Foto’s met mama en papa. Als fotograaf ben je steeds op zoek naar emoties. In deze ziekenhuiskamer worden we geraakt door enorm verdriet, onmacht, maar ook door onvoorwaardelijke liefde, voor elkaar en voor hun kleine wonder.
Mooi moment, verdrietig moment, liefdevol moment… zo moeilijk, zo bijzonder, zo uniek.
Arvin*, kleine man, je zou opgroeien in een warm gezin, dat zag ik meteen. Je zal voor altijd gemist worden. Het was fijn jou te mogen ontmoeten, schitter nu maar fel tussen de andere sterretjes. Ik beloof je dat ik af en toe naar boven kijk, je zoek en je een knipoogje stuur.
Liefs,
Ilse en Alex | AC-Fotografie