Hier was je dan, mijn lieve zoon. Drie maanden vroeger dan je uitgerekende datum lag je al naast mama. Wat een rollercoaster van emoties. 26 weken en 4 dagen zat je warm en liefdevol in mijn buik, 26 weken en 4 dagen zag alles er gewoon perfect uit. Elke echo zat ik daar vol spanning, maar de resultaten waren altijd goed. Maar dan, die 4de februari. Een dag en datum die ik nooit meer zal vergeten. Ik ging via spoed naar binnen om voor de zekerheid onze zoon na te checken. Ik voelde hem al sinds 6 uur ‘s ochtends niet meer, wat toch niet van zijn gewoonte was. Hij was een heel actief baby’tje en vol energie.
Daarnaast had ik ook heel veel last van harde buiken, maar niet de herkenbare harde buiken. Heel intense harde buiken en last van menstruatiekrampen, toch anders dan ik gewend ben van bij mijn eerste zwangerschap. Ik heb toch nog enkele uurtjes volgehouden thuis met een peutertje die ook verzorging en aandacht nodig heeft. Ocharme Ayden. Zijn mama zo zien afzien en ook nog samen willen spelen, maar die kracht had ik gewoon niet meer.
Ik viel gewoon in slaap in foetushouding op de zetel, terwijl mijn zoontje heel lief en braaf naast mij zijn lievelingsfilm keek. Toch een paar uur later besloot ik naar de spoed te rijden, de pijn was ondraagbaar. Mijn zoontje nog snel afgezet bij mijn ouders thuis, met de gedachte dat ik met hem ‘s avonds nog samen een lekkere warme douche zou nemen. “Dag Ayden, tot straks, mama blijft niet lang weg en dan gaan we samen douchen,” zei ik nog. Kom ik binnen op spoed, en daar gebeurde het ineens allemaal. Ik werd aan de monitor gelegd, en inderdaad, daar zagen ze dat de hartslag van ons zoontje niet oké was. Mijn gynaecoloog kwam voor de zekerheid een echo nemen van mijn buik. Daar leek alles gewoon “oké” tot ze aan mijn placenta zag dat deze loskwam. Ze was niet 100% zeker, dus wilde ze toch nog een tweede opinie. Ze belde zo snel mogelijk een andere gynaecoloog en ja hoor, zij zag hetzelfde. Toch nog voor de zekerheid een derde gynaecoloog laten nakijken. En ja… zij ook. Op dat moment was ik in levensgevaar én mijn zoontje. In minder dan 5 minuten zaten er meer dan 10 mensen rondom mij. Die allemaal precies wisten wat ze moesten doen.
Ik werd zo snel mogelijk voorbereid voor een spoedkeizersnede. Ik wist dat Allah naast me stond, omdat ik helemaal alleen op spoed was. Mijn man wist nog van niets… ik heb hem ook niet verwittigd of opgebeld om te zeggen dat ik richting spoed reed, ik dacht dat het niet zo ernstig was. Ik kreeg zoveel informatie en ik moest zo snel mogelijk mijn partner opbellen om te komen. Ik kon niet praten, ik was gewoon in schok, ik dacht dat ik droomde. Mijn gynaecoloog belde zelf naar mijn man. Het moment van de spoedkeizersnede is voor mij een heel traumatische gebeurtenis. Mijn zoontje huilde niet, ik weet dat elk baby’tje normaal zou huilen na een bevalling. Ik riep: “Waarom huilt hij niet?” Ja mevrouw, zijn longen zijn nog niet rijp genoeg. Ik zag hem nog 5 seconden voor mij in een plastic zak, hij mocht niet op mij. Hij was te klein en moest zo snel mogelijk door de kinderarts geholpen worden. Geen mooie gebeurtenis voor mij.
Mijn zoontje is geboren op 4 februari 2025 om 18:53, hij woog 1 kilo 100 gram en was 40 cm. Ammar is zijn naam. Natuurlijk is hij een prematuur baby’tje, dus moest hij zo snel mogelijk met de ambulance doorgestuurd worden naar UZ Leuven. Een halfuur later vertrok ik ook met de ambulance richting Leuven. Ik wilde direct mijn zoontje zien, ook al wist ik dat hij super klein was en op de intensive care lag, ik wilde gewoon bij mijn zoontje zijn. Ik heb tot 4 uur in de nacht nog bij mijn zoontje gelegen. Alles zag er gewoon goed uit, hij was compleet. Ik was me ervan bewust dat hij heel veel zorg nodig had, maar dat vond ik allemaal niet erg. Zolang ik aan het einde van de rit hem mee naar huis kon nemen en hem in zijn bedje kon leggen. De volgende dag kreeg ik het nieuws dat ze bloedingen hadden gevonden in zijn hersenen. En dat er nog maar een paar mogelijkheden waren om hem in leven te houden. Mijn wereld stortte in, maar toch had ik hoop, want Allah is groot. Ook al zou hij moeten leven met beperkingen, ik ben zijn mama en draag die met hem mee. Ik wilde gewoon dat hij bij mij was. Ik heb de hele dag gebeden. Iedereen had nog hoop. Natuurlijk, want elk slecht nieuws heeft ook goed nieuws, dacht ik.
Donderdag 6 februari is een dag waar ik niks meer van herinner of wil herinneren. Die ochtend kreeg ik het nieuws van de artsen: “Ja mevrouw, je zou je partner moeten bellen…” Duizenden, duizenden, duizenden vragen gingen door mijn hoofd. Als ik zoiets hoor, weet ik dat het ernstig is, maar ik wilde het niet geloven. Ik bleef hoopvol, ik belde mijn man. Ik zat ondertussen al naast mijn zoontje, alles zag er gewoon goed uit, hij ademde, bewoog met zijn vingertjes en zijn voetjes, en af en toe gingen zijn ogen open. Het meest perfecte mini-mensje dat we ooit hebben gezien. Dat vond ik misschien nog het moeilijkste, dat hij er zo compleet en perfect uitzag. Mijn man was er. Ze kwamen met z’n drieën om ons het meest hartverscheurende nieuws te vertellen: “Sorry, maar we kunnen niks meer doen voor Ammar, we hebben nog een echo gedaan en…” Ik hoorde niets meer en viel flauw. Ik dacht dat ik aan het dromen was, ik zou straks vast wakker worden uit deze nachtmerrie. Het moment dat we het nieuws kregen, was ik verlamd, ik hoorde niets, ik zag niets, ik voelde niets, ik zat gewoon voor me uit te staren en wilde alleen Ammar vasthouden. Mijn hart was in duizend stukken, ik dacht dat dit mij niet overkwam. Het is onnatuurlijk om je kind af te geven, niet waar ik ooit aan dacht, maar toch gebeurde het. Ik weet dat veel ouders hun kinderen verliezen, maar ik dacht nooit dat dit mij zou overkomen. En ja, ook ik ben een moeder met een kind die op mij wacht in het paradijs. Ik weet dat hij naar mij kijkt en naar mij lacht. Ik ben een trotse mama van een mooi zoontje die sprekend op zijn broer Ayden lijkt. Ik ben ook heel erg dankbaar dat ik een heel liefdevolle familie rondom mij had, want van zijn hartslag om het uur nakijken tot het moment dat ik hem mocht wassen. Zij zaten naast mij, veegden mijn tranen weg en hielden mijn hand vast. Dankzij mijn familie zat ik daar sterk, voor hem, voor Ammar. Ammar zal altijd voor ons, ons tweede kindje zijn. Ammar is en zal altijd een onderdeel van ons leven zijn. Ik hou van jou, mijn lieve zoon. Mama, papa en je broer zullen je nooit vergeten en altijd van je houden.
Bedankt ook aan Boven De Wolken om direct aanwezig te zijn en mooie foto’s te maken die altijd een herinnering zullen zijn in ons gezinnetje. En bedankt aan het Berefonds, dankzij jullie heb ik nog de haartjes van ons zoontje, zijn hand- en voetafdrukken en nog zoveel meer. Mooie herinneringen die we voor altijd koesteren. 🤍
Omdat de liefde blijft.
