Heel veel verdriet zag ik al voor mijn lens passeren, maar ook ontzettend veel liefde, warmte, moed en kracht.
Vaak wordt me gevraagd:”Hoe doe je dat toch, ik zou dat niet kunnen”. Het is een vraag die me ook heel erg bezig houdt, na elke sterretje opnieuw. Ben ik een ongevoelig mens, dat ik zomaar zonder tranen een fotoreportage kan maken. Maar ondertussen begrijp ik dat mijn gevoelens helemaal in de reportage gaan. Ik huil geen tranen (alhoewel, af en toe pink ik wel een traantje weg, of bij mijn laatste sterretje, te dichtbij, huilde ik tranen met tuiten), maar mijn gevoelens, mijn verdriet gaan helemaal in mijn foto’s. Ik probeer elke reportage opnieuw mijn hart en ziel bloot te geven om de ouders de meest waardevolle herinnering te geven die ze nog hebben van hun kindje.
Ik ben zelf gezegend met 5 prachtige gezonde kinderen en besef maar al te goed wat een bofkont ik ben met deze rijkdom. Ik heb dankzij de sterretjes en hun dappere sterke ouders geleerd om te genieten van de kleine dingen des levens, hoe cliché het ook is.
