Vader van 4 gezonde, levenslustige kinderen. In deze context niet geheel onbelangrijk. Gehuwd met een topwijf. Ook daar mag ik mijn handjes kussen.
Waarom ‘Boven de Wolken’, vraagt men me wel eens. ‘Jij was toch concertfotograaf?’
Klopt, ik heb de meeste frontstages gezien, de grootste en de kleinste sterren op de grootste en de kleinst mogelijke podia. Maar maakt een mens daar een verschil? Schouder aan schouder met tientallen andere fotografen, hopend op dat ene lucky shot, gedurende de eeuwige ’three songs, no flash’? En de volgende dag tientallen identieke beelden in de pers.
Als fotograaf voor Boven de Wolken heb ik wel het gevoel echt een verschil te kunnen maken. Sterrenouders hebben immers slechts luttele tijd om herinneringen op te bouwen met hun sterretje. Dagen, soms slechts uren. Daar een deel van uitmaken, sterrenouders bevestigen in het feit dat ze ook echt mama en papa zijn en hen een tastbare herinnering aanreiken in de vorm van een fotoreportage, dàt is mijn motivatie.
Geen three songs, no flash… ik heb een andere frontstage gevonden. Die van het leven. Ook met grote sterren, maar dan anders.
