Eind november 2018 besloten we te stoppen met de anticonceptie. De grootste verbouwingen in ons huis waren gebeurd. Tussen kerst en nieuw hadden we al een positieve zwangerschapstest in handen, ons geluk kon niet meer op. Onze droom zou werkelijkheid worden in september. Het was nog pril dus we waren nog voorzichtig maar naarmate de weken vorderden en de controles bij de gynaecoloog allemaal positief waren, konden we echt genieten.
De hele zwangerschap verliep heel positief, ik had nauwelijks last van kwaaltjes. Tot ik op 23 weken zwangerschap plots enorme pijn aan mijn maagstreek kreeg. De pijn was zo hevig dat ik me geen houding wist aan te nemen. Enkele uren later trok de pijn gelukkig weer vanzelf weg. Exact een week later wou ik net gaan slapen toen ik plots dezelfde pijn voelde opkomen. Dit keer nog heviger. We maakten ons best zorgen om de dochter, dus besloten naar de spoed te gaan om me te laten nakijken. Hier bleek al snel dat met de baby alles oké was, de pijn moest een andere oorzaak hebben. Na uitgebreid onderzoek van bloed, urine en een echo van mijn buik was duidelijk dat de pijn veroorzaakt werd door een galsteen die vast zat in de galblaas. Intussen was deze na ongeveer 4 uur los geraakt en daarmee verdween de pijn ook snel. Enkele dagen later gingen we te rade bij een arts om te kijken of de galstenen die nog in de galblaas zaten behandeld konden worden. Voor mij was er maar 1 voorwaarde, het mocht niet schadelijk zijn of enig risico inhouden voor de baby. De chirurg was, gelukkig, heel duidelijk hierover. De enige goeie oplossing was het verwijderen van de galblaas, maar bij mij kon dit niet zonder gevaar omdat de baarmoeder al te veel plaats innam. Het risico dat ik vroegtijdig zou bevallen was te groot dus hij gaf zelf aan de operatie niet te willen doen. Een tijdelijke oplossing bestond uit zeer streng diëten, zo vetarm mogelijk zodat de galblaas niet getriggerd zou worden. Dit heeft tot het einde van de zwangerschap ook geholpen, waardoor ik geen hevige galkoliek meer gehad heb. Zo kropen de weken voorbij zonder problemen en werd het verlangen om onze dochter eindelijk te kunnen vasthouden groter en groter.
Maandag 19 augustus hadden we ‘s ochtends een afspraak bij de gynaecoloog voor controle. Ik was op dat moment 37 weken en 5 dagen zwanger. Voor de gynaecoloog was alles prima, ik had ongeveer 1 cm ontsluiting maar verder geen tekens van een naderende bevalling. We kregen een afspraak voor 2 weken later. Die middag heb ik nog het gras gemaaid. Toen ik daarna uit bad stapte nadat ik mijn voeten even had afgespeeld braken mijn vliezen om 13.20 uur. De adrenaline stroomde even door mijn lichaam maar ik bleef kalm en zo zaten we een uur later op de afdeling verloskunde om alles te laten nakijken. De baby deed het prima en er waren nog geen contracties dus we mochten terug naar huis en zouden 24 uur moeten afwachten. Ik gaf zelf aan liever in het ziekenhuis te blijven gezien men daar via de monitor de baby in de gaten kon houden. Dit was oké voor hen.
Dinsdag 20 augustus: tegen de ochtend zat er nog steeds geen vordering in de ontsluiting en geen contracties waardoor ze een hormoonveter geplaatst hebben om de natuur wat te helpen. Die middag was er nog steeds geen vordering dus hebben ze een infuus weeënopwekkers geplaatst. Deze deed wel redelijk wat hij moest doen en tegen de avond kwamen er met regelmaat weeën, echter bleef de ontsluiting steken op een ruime 2 cm. De nacht van dinsdag op woensdag was ik zo gebroken door het slaaptekort en het opvangen van de weeën dat een epidurale beter leek. Deze zou ook de ontsluiting kunnen helpen op gang brengen volgens de vroedvrouw. Deze kreeg ik iets voor middernacht. De weeënopwekkers werden gestopt om te kijken of mijn lichaam het zou overnemen. Dit was ook het geval, de weeën vielen niet stil en bleven met een regelmaat van 1,5 tot 2 minuten komen.
Woensdag 21 augustus: rond 4 uur kwam de vroedvrouw terug controleren, maar helaas de ontsluiting was niet verder dan 3 cm geraakt en de baarmoedermond was nog steeds erg stug. We gaven aan dat we het veel te lang vonden duren en dat het tijd was om verder te gaan. Helaas was er niet veel meer dat ze konden doen om de bevalling in gang te zetten, pilletjes voor de ontsluiting kon niet meer aangezien ik ‘al’ 3 cm ontsluiting had. De baby deed het nog prima volgens de monitor dus men wou nog even afwachten. Ik had intussen koorts waardoor ze antibiotica hadden opgestart. We gaven opnieuw aan dat dit niet meer menselijk was. Ik was al doodop en het moeilijkste deel moest nog komen. Ik had me voor de bevalling voorgenomen niet te panikeren en steeds kalm te blijven, toch sloeg de paniek toe. Waarom faalt mijn lichaam? De vroedvrouw beloofde me: vanavond heb je ze in je armen. Dit was voor mij echter een loze belofte gezien de vorige vroedvrouwen ook steeds de deadline van geboorte opschoven. Ik zou dan reeds 48 uur gebroken vliezen hebben, dat leek ons niet gezond voor de baby. De vroedvrouw ging overleggen met de gynaecoloog van dienst. Ondertussen hielden wij de monitor mee in het oog, de hartslag van de baby bleef steeds stabiel tussen 170-180. Toen plots haar hartslag daalde naar 90 wisten we genoeg, ze had het moeilijk en moest meteen gehaald worden. We drukten op de knop om de vroedvrouw te laten komen, deze had gelukkig vanaf haar bureau de monitor mee gevolgd en was al onderweg. Het stond vast, het werd een keizersnede, en wel zo snel mogelijk.
Rond 7 uur werd ik naar de operatiekamer gereden. Omdat de epidurale niet goed genoeg bleek te werken en er een waarde op de monitor bij mij sterk ging dalen, kreeg ik lachgas toegediend waarvan ik even een roes kreeg. Van de bevalling zelf weet ik dus spijtig genoeg niks meer, ze hebben mijn dochter bij mij gelegd maar hiervan weet ik ook niks meer. Bij de eerste zorgen aan Lisa bleek ze bijna 39° koorts te hebben, wellicht door de lange tijd tussen breken van de vliezen en bevalling. Hierdoor werd beslist haar in de couveuse te leggen en antibiotica te geven. Terwijl ik dichtgemaakt werd en naar recovery ging bleef Stefan bij Lisa en mocht huid op huid met haar op neonatologie. Voor mij leek het slechts een half uurtje te duren dat ik op recovery lag, bleek dat ik er bijna 3 uur gelegen heb. Intussen zat Stefan nog steeds bij Lisa zonder verder nieuws van mij.
Ik werd eindelijk naar mijn kamer gereden, daar lag ik dan, helemaal alleen zonder man, zonder kind. Dit gevoel was verschrikkelijk, gelukkig zag de vroedvrouw dat ik het hiermee enorm moeilijk had en zei dat ze mijn man zou halen en dat we daarna als ik wat beter wakker was samen naar Lisa zouden kunnen gaan. Ik was mama geworden maar kon me hiervan niks herinneren. Hoe zag mijn dochter eruit? Ik wou maar 1 ding, haar vasthouden.
Dan staat plots de tijd stil
Alles ging zo goed, we waren zo gelukkig. Lisa deed het zo goed. Behalve dat zij soms moeizaam haar flesje leeg dronk was het een voorbeeldige baby die flink sliep en makkelijk te troosten was.
Vrijdag 20 september: Lisa had een iets moeilijkere dag achter de rug. Ze had minder gedronken dan anders en de voeding van de middag had ze ook deels teruggegeven. Omdat we dachten aan reflux besloot ik in de apotheek bindmiddel te halen. Ik was op de terugweg naar huis toen Stefan me belde: ze reageert niet normaal. Ik zei meteen: ik haal jullie op en we rijden naar het ziekenhuis. Amper 2 minuten later was ik thuis, stapte de woonkamer binnen om te kijken wat er was, dit beeld zal me altijd bijblijven. Lisa ligt op de zetel en reageert niet meer, ze is helemaal slap. Haar ademhaling is ook niet zoals die zou moeten. We stappen in de auto en racen naar het ziekenhuis terwijl ik achteraan naast haar zit om haar in het oog te houden. Op de spoedafdeling werd het ook duidelijk dat de artsen zich zorgen maakten over haar toestand, we werden zonder wachten in een ‘reanimatiebox’ geplaatst en in geen tijd stond de kamer vol dokters, verpleging, kinderarts… Haar fontanel bleek gezwollen te staan dus er werd een scan gemaakt. Deze toonde een hersenbloeding, wat zeer zorgwekkend is voor deze leeftijd. Hoe is deze ontstaan en welke schade zal ze hieraan overhouden? Omdat het ziekenhuis waar we naartoe gereden waren niet gespecialiseerd genoeg is voor deze problematiek worden we doorgestuurd naar het universitair ziekenhuis. We worden die nacht nog met de ziekenwagen naar daar gevoerd. Bij aankomst blijkt dat ze naar de afdeling intensieve zorgen moet. Dit is niet goed, hier lig je niet zomaar. Het besef dat dit een heel ernstige situatie is dringt stilaan door.
Zaterdag 21 september: Lisa drinkt ‘s morgens nog een flesje maar begint vreemde bewegingen te maken met haar rechterhandje. Eerst heel subtiel, later meer uitgesproken en ritmisch. Ook met haar oogjes knippert ze met de beweging mee. Ze blijkt epileptische aanvallen te krijgen. Een nieuwe alarmbel rinkelt bij de artsen, dit is geen goed teken. Ze geven Lisa een dosis anti-epileptica om de aanvallen onder controle te krijgen. En nog een dosis, en nog een… De medicatie slaat niet aan, de aanvallen worden nog erger en frequenter. In plaats van een beweging in haar ene handje beweegt ze met momenten haar hele arm en soms zelfs hoofdje mee.
Zondag 22 september: de aanvallen raken niet onder controle dus de medicatie wordt verder verhoogd. Ze krijgt verschillende anti-epileptica en slaapmedicatie. Omdat eten te veel moeite kost krijgt ze een maagsonde. Lisa is intussen een aantal keer gestopt met ademen waardoor ze beslissen haar volledig in slaap te brengen en aan de beademingsmachine te brengen.
Maandag 23 september: er is een nieuwe hersenscan gemaakt, deze toont geen aanvallen meer, wat goed is, maar wel een abnormale hersenactiviteit, dit is geen goed teken. De volgende stap was de slaapmedicatie de volgende dagen af te bouwen om te kijken hoe Lisa hier op zou reageren.
Dinsdag 24 september: de infectiewaarden in Lisa haar bloed zijn gestegen, ze heeft wellicht een beginnende longontsteking waarvoor ze antibiotica zullen opstarten. Deze is wellicht ontstaan door het intuberen voor de beademing.
Woensdag 25 september: de slaapmedicatie is iets verder afgebouwd en Lisa geeft soms minieme reactie met de oogjes. Tot hiertoe ook nog geen epileptische activiteit te merken.
Donderdag 26 september: de longontsteking lijkt onder controle. De medicatie wordt verder afgebouwd maar Lisa blijft diep in slaap. Er wordt een nieuwe hersenscan gemaakt om te kijken of de epilepsie weg blijft en hoe de hersenactiviteit is.
Vrijdag 27 september: de uitslag van de eeg is slecht. Er is geen normale activiteit te zien en Lisa had al veel wakkerder moeten zijn. Haar hersenen zijn héél erg beschadigd. De slaapmedicatie is nu volledig gestopt en de anti-epileptica zullen ook verder afgebouwd worden. We zullen het weekend verder moeten afwachten en kijken hoe Lisa hier op reageert.
Zaterdag 28 september: er komt geen beterschap in Lisa’s toestand. Ze reageert niet zoals verwacht zou worden. Ruggenmergpunctie, beenmergpunctie, verschillende bloedonderzoeken, CT-scan, MRI scan… alles blijft een groot vraagteken en het is zoeken naar wat er met Lisa gaande is.
Zondag 29 september: hoe graag we de situatie ook anders hadden gezien, we staan machteloos. Lisa ontwaakt niet en begint opnieuw lichte epileptische activiteit te vertonen. Samen met de arts besluiten we dat ze sterk genoeg is geweest en dat ze maandag haar rust krijgt die ze na het lange vechten verdiend heeft. Onze families komen nog langs om afscheid te nemen van haar. Ze fluisteren lieve woorden toe. Houden haar handje vast. Geven haar nog een dikke knuffel en kus en zoeken steun bij elkaar.
Maandag 30 september: de ergste dag van ons leven. Vandaag nemen we afscheid van onze mooie dochter. Ik hou haar op mijn schoot en fluister haar toe dat ze niet meer hoeft te vechten. Dat ze niet meer zo dapper hoeft te zijn. Dat ze mag rusten nu. De machines worden afgekoppeld. Lisa valt zachtjes in slaap. Ik voel haar weggaan. Ze is nu voor altijd in ons hart.
Omdat wij op voorhand wisten dat Lisa ging overlijden hebben wij via de verpleging van de afdeling aangegeven graag nog foto’s te willen laten maken door een fotograaf van Boven De Wolken. We zouden normaal een newborn shoot plannen in de komende weken, maar dat kon dus niet meer. Op deze manier hadden we toch nog mooie foto’s van Lisa, wetende dat er daarna nooit meer zouden bijkomen.
De verpleging heeft dit allemaal voor ons geregeld en 1 uur nadat Lisa zachtjes wegvloog van ons, stond de fotograaf in de kamer, Julian. We zijn hem zo dankbaar voor de prachtige foto’s die meer zeggen dan al deze tekst samen. Er zijn foto’s gemaakt samen met ons, detailfoto’s, foto’s van Lisa alleen, met knuffeltjes, en dit alles heel sereen en met respect voor Lisa. Hij vroeg telkens wanneer hij een idee had of dit oké was voor ons. De manier waarop Julian met Lisa en ons omging kan ik moeilijk beschrijven, maar hij wist precies wat wij nodig hadden en alles gebeurde heel respectvol.
Plots ben je de begrafenis van je eigen dochter aan het regelen
De eerste 5 dagen moest Lisa op de afdeling neonatologie in de couveuse door de koorts die ze had bij de geboorte, wellicht door de lange tijd die tussen het breken van de vliezen en effectieve bevalling zat. Dit viel me best zwaar om haar niet bij mij op de kamer te hebben. We waren dan ook heel opgelucht en gelukkig toen we eindelijk met 3 naar huis konden. Alle tijd in het ziekenhuis waarbij ik niet voor Lisa kon zorgen zoals een echte mama dat hoort te doen zou ik wel inhalen met haar. Ik zou haar verwennen en dubbel zo hard genieten. Dat die tijd veel te kort ging zijn wist ik helaas niet. Amper 3 weken later sloeg het noodlot toe.
Vanaf het moment dat wij met Lisa het ziekenhuis in gingen, leefde ik in een waas. De 11 dagen op intensieve zorg waren slopend. Uren hielden wij haar handje of voetje vast, zodat ze voelde dat wij er waren. We praatten tegen haar, zongen liedjes… Dan komt het moment dat je zonder je kind naar huis moet, dat je het huis binnen stapt waar je voor haar gezorgd hebt, waar je gelukkig was om wat voor prachtig wonder je ‘s nachts in haar wiegje kon leggen. De dag na Lisa haar overlijden moesten we haar begrafenis gaan regelen. Vier weken na het verdelen van de geboortekaartjes moesten we rouwbrieven bezorgen, dit klopt niet. Dit is niet eerlijk.
Het stond vast dat ze een wit kistje zou krijgen dat na de dienst gecremeerd zou worden. Ze moest terug thuis komen bij ons dus kozen we een urne uit die bij haar paste. Wit met roze kristallen. De muziek werd zorgvuldig gekozen, we bestelden een groot rouwboeket in de vorm van een hart met verschillende roze bloemen. Ik selecteerde foto’s voor tijdens de dienst.
We hadden als idee om aan alle genodigden voor de begrafenis te vragen een knuffeltje mee te nemen. Aangezien Lisa de eerste week nog in de couveuse moest, hadden we nog niet veel babybezoek gehad. Op deze manier konden zij Lisa toch nog een ‘knuffel’ geven. Weliswaar op een andere manier, maar we zijn heel blij met deze keuze. Tijdens de dienst stond haar kistje vooraan, omringd met alle prachtige knuffels.
Op het rouwprentje kwam volgende tekst:
Zo mooi,
Zo klein,
Zo dapper,
Zo sterk
En zo verschrikkelijk oneerlijk.
Je was nog maar zo klein,
Het had anders moeten zijn.
Brief aan mijn liefste engeltje
Liefste Lisa,
Wat is het moeilijk zonder jou. De ‘feest’ dagen staan voor de deur, maar voor ons is het geen feest. De dagen zijn koud en kil. We proberen wel te genieten van de mooie momenten met familie, maar jij ontbreekt. Vorig jaar tussen kerst en nieuw wisten wij dat jij onderweg was. We maakten plannen en begonnen te dromen van dat mooie kindje in onze armen. Met de nodige hindernis tijdens de bevalling lag je daar eindelijk bij mij.
Je mooie oogjes, donzige haartjes, kleine handjes, zachte huidje. Je was zo perfect, zo mooi, zo lief. Ik probeer deze mooie momenten in gedachten te houden, maar het is niet makkelijk. De verschrikkelijk tijd in het ziekenhuis heeft me alles doen verdringen, ook de mooie momenten. Je was maar kort bij ons, maar hebt ons in die 5 weken zoveel gegeven. Je leerde ons hoe het is om mama en papa te zijn. Je leerde ons vooral dat we moeten genieten van de kleine dingen, niemand weet wat de toekomst brengt.
Lieve Lisa, dank je wel klein schatje!
Mama en papa missen je zo.
