Annette Boon

‘Iets voor jou?’ vroeg een vriendin, en ze stuurde me de link van ‘Boven de Wolken’ die op zoek waren naar fotografen. Ik had er nog nooit van gehoord. En dus deed ik het.
Het leek op springen vanuit een helikopter in een grote oceaan, want overleden kindjes fotograferen is nu niet zo alledaags. Maar zoals dat met veel dingen in het leven gaat, voelde dit project goed aan van bij de start – en ook ‘the right thing to do’.
Ik ben verschillende mensen wanneer ik word uitgestuurd. Soms ben ik een rustpunt voor jonge ouders die ongewild in een plotse emotionele storm zijn beland maar zachtjes bedaren onder mijn repetitief camerageklik. Soms ben ik een discrete getuige van diep verdriet van iets dat jammer genoeg niet heeft mogen zijn. Soms ben ik een plantrekker die worstelt met dat moeilijke kunstlicht van ziekenhuiskamers. Geen enkele shoot lijkt op elkaar.
Mijn mooiste momenten zijn wanneer ouders door mijn toedoen voor het eerst hun sterrenkindje vastnemen. Je ziet dat ze dat niet van plan waren, maar uiteindelijk zien ze mij bezig, en horen ze mij lieve woordjes tegen hun kindje zeggen. Dat trekt hen dikwijls over de schreef. Sterrenouders komen tijdens een shoot ook emotioneel én fysiek dichter bij elkaar. Het is fijn om tijdens zo’n trieste gebeurtenis toch zoveel liefde voor elkaar te zien.
In the default world ben ik echtgenote van Marc, en mama van Eden en Marnix(†).