Icoon ster | Boven De Wolken

Nina* – mijn mooiste ster aan de hemel

Ik wrijf over mijn bolle buik en besef dat dit de laatste keer is. Wat heb ik genoten van deze zwangerschap. Alsof ik wist dat ik je moest afgeven en ja, ik wist het. Ik hoopte zo ... verder lezen

Ik wrijf over mijn bolle buik en besef dat dit de laatste keer is. Wat heb ik genoten van deze zwangerschap. Alsof ik wist dat ik je moest afgeven en ja, ik wist het. Ik hoopte zo dat mijn gevoel fout zat, maar ik wist het. Wij een meisje? Het lijkt zo onwerkelijk…
1 april 2012 – “U heeft al 4 cm!” Heh? Wat? Bij Luca was het al een wonder dat ik na al die uren aan 1 cm ben geraakt! Oké, vandaag gaat ons meisje geboren worden! Hier hebben we zolang naar uitgekeken.
Ik voel dat alles plots veel zwaarder wordt, maar ik geef me helemaal over aan de pijn. Je zou bijna kunnen zeggen dat ik hier ten volle van geniet. Ik krijg hier en daar van de vroedvrouw wat complimenten naar mijn hoofd geslingerd en ik moet toegeven, het helpt wel om dit alles te dragen. Plots voel ik een immense druk! “10 cm!” Oké Sharon! Alles geven nu! Na amper 3 persweeën wordt Nina geboren. Zondag 1 april 9u50. “Gefeliciteerd! Toch echt wel een meisje hoor!” Ze is er! Ze is er echt EN het is meisje! Wij hebben een dochter! Niet te geloven! Ze lijkt helemaal af. Zo perfect!

Alleen wordt ons meisje blauw en ligt ze levenloos bij me. De vroedvrouwen nemen haar even mee en helpen haar bij de typische opstartprobleempjes. Of dat denken we. Ik zie vroedvrouwen elkaar in de ogen kijken. “Is alles oké?” vraag ik. “Ja hoor! Ze heeft het wat moeilijk met ademen, maar we helpen haar een beetje. Komt wel goed!” Oké oef! Plots hoor ik haar voor het eerst huilen en vloeit er een opluchting door mijn hele lijf. Niet wetende dat dit ook haar laatste huil zal zijn.
Na veel pogingen om haar ademhaling stabiel te krijgen, zien ze dat het Nina maar niet lukt zelfstandig te ademen. Ze nemen haar even mee naar een kamer met allerlei toestellen die haar kunnen helpen. Stefaan beslist mee te gaan. Na een 5-tal minuten komt Stefaan terug bij me op de kamer. Hij is helemaal overstuur en kan alleen maar huilen. Blijkbaar gaat het toch niet zo goed met Nina…
Hernia Diafragmatica
“Zet je even neer.” Ik zie bezorgdheid in de gynaecoloog haar ogen. “Nina heeft hernia diafragmatica.” Hernia wat?? “Nina heeft een open middenrif. Het middenrif zorgt ervoor dat alle organen op de juiste plaats blijven zitten, maar bij haar is dat niet het geval. Haar darm zit op de plaats van haar linker long. Ik heb dit niet gezien op de echo, maar ik weet niet of het wel te zien was. Dit valt op te lossen met een operatie, maar Nina heeft vermoedelijk maar 1 long. Hopelijk is deze sterk genoeg zodat ze hiermee kan leven. We zullen moeten afwachten en kijken hoe sterk ze zelf is.”
Ik voel mijn lichaam niet meer. Alle pijn van na de bevalling ebt weg en ik voel me zweven. Dit kan niet, dit is niet echt… Ze overleeft dit wel, ze kunnen al zoveel! Het komt goed, het komt goed… Komt dit wel goed? We staan beiden perplex en ik barst in tranen uit. Ik bevind me in mijn grootste nachtmerrie.

Een team van het UZ komt de kamer binnen met Nina in een couveuse. Ik herken haar niet… Dit mag mijn kind niet zijn. Allerhande buisjes, haar borstkas die bruusk op en neer gaat door de zuurstof die ze toegediend krijgt. “We nemen haar en jou mee naar het UZ in Gent” zegt de dokter. “Hoe groot zijn haar kansen?” Ik wil bevestiging dat dit goed komt, maar deze is nergens te vinden. “We weten het echt niet…” Ik voel de grond onder me wegzakken. Nee… Dit komt niet goed… Ik voel dat er een afscheid komt, maar ik wil het niet geloven. Mijn meisje… Waarom? Waarom Nina? Waarom wij? Waaraan hebben we dit in godsnaam verdiend?

Op de dienst neonatologie zijn ze erg lief… Op een groot bord in de gang hangen allemaal Nijntjes met de naam van de kindjes erop. Afdeling A is de zwaarste afdeling en jawel… daar ligt Nina. Met een bang hart gaan we de kamer binnen. Kleine wondertjes van misschien nog geen 25 cm groot, buisjes, machinegeluiden en ontroostbare ouders. Ongewild word je één van hen. En dan is er Nina… Ik wil haar vasthouden, strelen, ruiken, zoenen, horen, maar het kan gewoon niet! Zou ze pijn hebben? Zou ze ons horen? Ze zal me vast wel missen. Ik mag er niet aan denken. 8 maand lang heb ik haar gevoeld. Nina voelde mij, herkende mijn stem en nu… Nu ligt ze helemaal alleen. Een pijnscheut gaat door me heen en ik vraag me af wanneer we uit deze nachtmerrie worden gehaald. Ik kan dit niet aanzien. Niet van andermans kind en al zeker niet van ons kind. Ik wil weg hier! Het doet zoveel pijn. We gaan terug naar de kamer, maar daar wordt het gemis dieper en de vragen groter.
“Moeder natuur heeft beslist”
Maandag 2 april – Ik word wakker. Waar ben ik? Ik voel niets tot plots… Realiteit! Verdomme… Het is dus toch echt. Mijn lijf doet pijn van verdriet, ik zak in elkaar en barst in tranen uit. Zou ik bellen naar de neonatale? Wat als ze slecht nieuws hebben? Nee, ik durf niet. Ik wacht op Stefaan en we gaan dan samen. Ik heb hier een heel slecht gevoel over.

We komen aan op de neonatale en krijgen meteen te horen dat Nina een klaplong heeft gehad. Deze heeft ze wel perfect overwonnen, maar we staan dus nog geen stap verder. “De kinderarts wil jullie spreken.” Dit voelt niet goed… “Als Nina blijft waar ze nu is, zitten we te wachten op meer complicaties. We moeten iets doen. Er is nog een laatste optie en dat is Nina aan de ECMO leggen. Dat is een apparaat die hart & longen volledig overneemt. Zo kan ze rustig aansterken tot aan de operatie. We hopen alleen dat ze hiervoor sterk genoeg is, want ook dat kan complicaties met zich meebrengen.” Wat nu? We staan met onze rug tegen de muur. Ik voel dat ik mijn dochter heel langzaamaan meer en meer kwijtraak. We willen alles proberen, maar het moet wel ten goede zijn van haar. Kan ze dit wel aan? De kinderarts legt uit wat ze willen proberen. We stemmen in, maar van zodra de complicaties te groot worden moeten ze stoppen. Dat staat vast. Alles wordt in gereedheid gebracht.

Het is middag en ik krijg geen hap door mijn keel. Plots stormt er een vroedvrouw binnen. “Je moet zo snel mogelijk naar de kinderarts!” Nee! Dit kan niet waar zijn! Dit is zeker en vast niet voor heugelijk nieuws, integendeel. Ik neem plaats op het bed. “Ik vrees dat we ons moeten neerleggen bij de situatie. Nina kan dit niet aan. Moeder natuur heeft beslist.” Mijn wereld stort in. Ik ben mijn dochter verloren. Hoe kan zoiets? Dat mag toch niet zomaar? Wat hebben wij in godsnaam ooit verkeerd gedaan dat we hier zo hard voor moeten boeten? Ik kan alleen maar voor me uitstaren. Ik ben in shock… Dit is niet echt… Dit is niet echt… Laat het alsjeblieft NIET ECHT ZIJN!!!! “Wil je haar zien? Ze zijn nog aan het reanimeren” Reanimeren… Het klinkt zo heftig voor zo’n klein meisje. “Nee… ik wil dit niet zien. Breng haar straks maar.” Ik loop meteen naar boven en haal mijn fototoestel. Ik moet zoveel mogelijk foto’s hebben van haar! Dit is het enige wat ons rest!
De vroedvrouw komt binnen en neemt Nina mee. Voor altijd…
Nina wordt bij ons gelegd. Het allermooiste moment uit mijn hele leven. Eindelijk voelen we ons compleet. Eindelijk voelen we haar warmte en eindelijk waren we echte kersverse ouders van een ongelooflijk mooi meisje. Wat ruikt ze lekker… Wat een rijkdom! Ik leg haar in bed en we gaan met haar naar boven. Op het einde van de gang staat familie ons op te wachten. Ik voel me zielig, schuldig en gefaald. Al dat verdriet. Iedereen is overstuur, iedereen huilt zoals ik hen nog nooit heb zien huilen. Zelfs m’n vader. “Waarom toch? Waarom juist jullie?” We nemen foto’s. Honderden foto’s! Foto’s van iedereen met Nina samen. Niets wordt over het hoofd gezien. Ik besef hoe belangrijk dit is. Na een uurtje zijn we alleen. Ik zie mezelf in de weerspiegeling van het raam met Nina in mijn armen. Alles ziet er zo normaal uit. Alsof ze leeft, alsof ik zojuist echt mama ben geworden en er helemaal niets aan de hand is.

We geven Nina een badje en kiezen de mooiste kleertjes uit. Nina haar kleurtje wordt roder/blauwer en haar gezichtje begint op te zwellen. Dit is Nina niet meer…
We beslissen afscheid te nemen. Ik ben bang dat ik me Nina niet meer ging herinneren zoals ze echt was. Stefaan duwt op de bel. Mijn hart staat stil. We geven een laatste kus, de vroedvrouw komt binnen en neemt Nina mee. Voor altijd… Klaar voor de strijd van ons leven. Leren leven met het verlies van je kind.
Boven De Wolken
1 april 2018 – We zijn 6 jaar verder. Nina kreeg er (naast haar grotere broer Luca) nog een broertje (2013) EN een zusje (2016) bij. Loïc en Ellis hebben veel verzacht en intussen hebben we effectief een manier gevonden om te leren leven zonder Nina heel dicht bij ons. Ik heb jaren nodig gehad. Ik ben vaak ingestort en heb gehuild als een beest, maar ons zonneke schijnt terug! Nina heeft ons heel veel geleerd en maakte van ons een heel krachtig & gelukkig gezin. Voetjes op de grond zeg maar…

Maar ook heb ik spijt. Spijt van de dingen die ik niet deed. Spijt dat ik niet bij haar was toen ze stierf, spijt dat ik haar met momenten toch nog in haar bedje heb laten liggen, spijt dat ik haar niet heb gedragen toen we naar de kamer stapten, spijt dat ik na een halve dag al afscheid nam. Ze had in mijn armen moeten sterven, ik had ze zelfs geen seconde in dat bedje mogen leggen en ik had ze een volledige week bij me moeten houden, want dat mocht! Niemand heeft me op dat moment verteld dat ze mooier zou worden van zodra ze uit de koeling komt! Ik had moeten genieten van elk moment dat ik kreeg met haar, want de tijd is zo verschrikkelijk kort. Maar ik ben ook enorm blij om de dingen die ik wel deed. We hebben foto’s. Foto’s van ieder detail van Nina. Al lijken het er nog te weinig te zijn. Ik heb ze! Ik kan naar haar kijken als ik dat wil, ik zie telkens weer iets ‘nieuws’, ik zoek naar details EN ik kan mijn meisje met veel fierheid aan iedereen laten zien zonder dat het choqueert!

En fier ben ik! Een hele fiere sterrenmama die dit ook aan anderen wil geven:
foto’s van hun overleden baby. Daarom Boven De Wolken. Zodat niemand nog spijt heeft van de dingen die hij of zij niet deed.

Sharon – Mama van Luca, Nina*, Loïc & Ellis.

Deel jouw verhaal met andere sterrenouders

Wens je andere sterrenouders een hart onder de riem te steken of jouw verhaal en dat van jouw sterretje te delen?

Bezorg ons jouw verhaal of persoonlijke ervaringen met Boven De Wolken en wij zorgen ervoor dat dit een mooi plaatsje krijgt op onze website.

Sfeerbeeld VZW Boven De Wolken | Gratis professionele fotosessies voor sterrenouders
Iconen sterren | Boven De Wolken

Steun ons of word vrijwilliger

Boven De Wolken wil haar fotosessies blijven aanbieden aan alle sterrenouders in België. Als niet-gesubsidieerde vzw zijn ze volledig afhankelijk van giften en van de dagelijkse liefdevolle inzet van honderden vrijwilligers. Wil jij ons helpen? Dat kan op veel manieren!

Sfeerbeeld VZW Boven De Wolken | Gratis professionele fotosessies voor sterrenouders
close