Ons verhaal (lees rollercoaster) begon in november 2016, na 12 weken zwangerschap kregen we slecht nieuws
De nekplooi was verontrustend groot. We werden onmiddellijk naar het UZA doorverwezen voor verdere opvolging. Genetisch onderzoek werd opgestart, bange en onzekere weken braken aan. Dan het verlossende telefoontje: er waren geen genetische complicaties gevonden. Een eerste lichtpuntje, alles konden we aan na dit nieuws. Helaas, verdere opvolging op gynaecologie toonde aan dat er problemen waren met het hartje. Er werd een vreemde massa aangetroffen en ze vermoedden dat dit tumoren waren. Eerste verdict: tubereuze sclerose, een (genetische) aandoening die tumoren veroorzaakt in de organen. Terug bij af want dit was een zware aandoening met een slechte prognose. Genetisch onderzoek werd opnieuw opgestart want ze konden dit nog niet met volle zekerheid bevestigen aangezien het hartje nog te klein was. Veel angst, veel onzekerheid en veel vragen. Ondertussen groeide ons wondertje verder en groeide ook onze liefde. Na het zoveelste onderzoek kregen we ‘goed nieuws’. Het vermoeden van tubereuze sclerose was voorbarig, de massa die ze als tumoren aanzagen bleken verkalkingen te zijn.
Daarnaast zagen ze ook nog enkele andere problemen. De diagnose ‘Tetralogie van Fallot’ werd gesteld, een hartaandoening die gekend is en perfect operabel is. Terug een lichtpuntje; eindelijk kon de stress en angst wat gaan liggen en konden we beetje bij beetje beginnen genieten van onze zwangerschap. Ons wondertje groeide supergoed en deed het geweldig in mama’s buik, elke week groeide ons vertrouwen in een goede afloop. Natuurlijk wisten we dat de eerste maanden na de bevalling niet ideaal zouden zijn – er stond immers een openhartoperatie op de planning – maar we hadden vrede met dit verdict. We voelden ons gezegend dat ons wondertje heel dit traject had doorlopen zonder al te veel problemen.
Het einde van de zwangerschap naderde, mama stopte met werken en alles stond klaar. Nog even rust nemen vooraleer onze spruit tevoorschijn zou komen op 29 mei, de dag waarop de dokters de bevalling gingen inleiden. 8 mei nog eens een check-up en alles zag er oké uit. En dan… 16 mei stopte onze droom definitief. Ons anders zo actieve kereltje was die dag maar heel stilletjes. Na enkele uren twijfelen (lees: niet aan jezelf willen toegeven dat er iets mis is) toch het ziekenhuis gecontacteerd. ‘Kom maar even langs, beter het zekere voor het onzekere nemen.’ Dan het wachten, het zoeken naar een hartslag… De lichte paniek in de ogen van de vroedvrouw en het haastig bellen naar de gynaecoloog van wacht. En dan het allerlaatste verdict: ‘Mijn excuses mevrouw, zijn hartje is gestopt met kloppen.’ De wereld stopt met draaien, aan de rollercoaster is abrupt een einde gekomen. Verdriet, pijn, onmacht… er bestaat geen woord dat beschrijft wat er dan door je heen gaat.
Diezelfde avond zijn we terug naar het ziekenhuis gegaan, we konden niet langer wachten want de natuurlijke weeën waren begonnen. 17 mei om 11 uur is ons prachtkereltje Loui ter wereld gekomen, perfect zoals we ons hem voorgesteld hadden. Instant verliefd, allesomvattende liefde bij het zien van hem, hartverscheurend verdriet bij het idee dat we hem zo snel moesten afgeven. Net zoals we de zwangerschap intens hebben beleefd, zo hebben we ook onze laatste momenten samen beleefd. Veilig in ons cocoontje met z’n drieën, het plaatje klopte helemaal. Diezelfde avond is Annelies van Boven De Wolken ons ventje komen fotograferen. Zij liet ons – ondanks het grote verdriet – genieten van dit speciale moment, toonde zoveel respect voor ons en Loui.
Er komt een moment dat herinneringen alles zijn wat je maar hebt, dat geuren verdwijnen en dat de wereld terug begint te draaien. Dankzij Boven De Wolken hebben we prachtige herinneringen, kunnen we met zoveel trots en liefde ons ventje aan de wereld laten zien. Elke avond koesteren we zijn foto’s, het neemt het verdriet niet weg maar potverdikke… wat hebben we toch een prachtkereltje op de wereld gezet. Lieve Loui, voor altijd in ons hart <3
